Najsłynniejszy zbiór Józefa Bartłomieja Zimorowica pt. Sielanki nowe ruskie różnym stanom dla zabawy teraz świeżo wydane przez Simeona Zimorowica ukazały się w Krakowie w 1663 roku. To właśnie w skład tej książki wchodzi sielanka Roczyzna. Co ciekawe, autorstwo ich przypisuje się jego młodszemu bratu – Szymonowi.
Tematem sielanki V. Roczyzna jest osiemnasta rocznica śmierci Symicha, pod którym to imieniem ma się kryć właśnie brat poety. W utworze podmiot wyraża żal i tęsknotę za zmarłym krewnym, czyli typowo ludzkie odczucia po stracie kogoś bliskiego. Wykorzystuje jednak do tego nietypowe środki stylistyczne, charakterystyczne dla barokowej idei konceptu. Podmiot mówiący w dość makabryczny i odstręczający, ale przy tym realistyczny sposób przedstawia obraz rozkładającego się ciała zmarłego:
Już ciało twoje ślachetne ostydło.
Już, hej niestetyż, one oświecone oczy
Smrodliwa ropa bez przestanku toczy.
Już czoło okazałe i udatną szyję szyje
Plugawy robak bez przestanku ryje.
Jest to sposób na oddanie hołdu zmarłemu i uczczenia jego pamięci. Rocznica śmierci brata stanowi również okazję do refleksji na temat przemijalności ludzkiego życia i jego marności, czyli znów motywu iście XVII-wiecznego:
Niedługo proch zbutwiały i próżne nadzieje
Wicher po ziemi przestronej rozwieje,
Że wszystek człowiek wzrostem całym (żal się Boże)
W maluchnej garści zamkniony być może.