„Anna Karenina” - geneza
„Anna Karenina” to powieść pisana przez Lwa Tołstoja w latach 1873-1877. Okres jej powstawania nazywany jest w biografii autora „szczęśliwym piętnastoleciem” (1862-1877) – czasem stabilizacji w Jasnej Polanie po małżeństwie z Zofią Bers.
Głównym tematem podjętym w powieści są zawiłości i problemy życia rodzinnego. Topika ta pojawiała się w literaturze już od lat 40. XIX stulecia, co widoczne było głównie w twórczości George Sand. Nowe prądy myślowe pozytywizmu (głównie emancypacja kobiet) skutkowały jeszcze częstszym opisywania tego typu problemów.
Tołstoj, cieszący się szczęściem w życiu rodzinnym, także postanowił zabrać głos w tej sprawie. W omawianej powieści przedstawił zgubne skutki wyzwolenia płci pięknej (pisarz był przeciwnikiem emancypacji), które prowadziły do umniejszenia wartości rodziny, która znajdowała się na szczycie jego hierarchii wartości. Temu procesowi przeciwstawił wizję idealnej rosyjskiej rodziny, która opiera się na patriarchacie.
„Anna Karenina” - czas i miejsce akcji
Czasem wydarzeń przedstawionych w „Annie Kareninie” są lata 60. XIX stulecia. Akcja dzieła toczy się głównie w Imperium Rosyjskim: w Moskwie, Petersburgu oraz posiadłościach wiejskich. Epizodycznie przenosi się ona także do Niemiec (wyjazd Szczerbackich) oraz Italii (wyjazd Anny i Wrońskiego).
„Anna Karenina” - najważniejsi bohaterowie
Anna Karenina – postać tytułowa, siostra Stiepana Arkadiewicza Obłońskiego, żona Aleksieja Aleksandrowicza Karenina, matka Sieroży oraz (później) Anny. Weszła w związek małżeński, chociaż nie kochała starszego od siebie o 20 lat mężczyzny. Przez długi okres życia po prostu cieszyła się wysoką pozycją społeczną, poświęcając swój czas na zabawy charakterystyczne dla ówczesnej arystokracji (bale, przyjęcia, wyjścia do teatru itp.).
Przełomowym momentem jest dla niej spotkanie Aleksieja Wrońśkiego na dworcu w Moskwie. Osobowość mężczyzny i okazywane jej zainteresowanie, którego brakowało Annie ze strony męża, szybko sprawiły, że nawiązuje z nim romans. Przez pewien czas Karenina próbuje walczyć z uczuciem, pamiętając o swojej roli matki i żony. Jednak oschła i często ironiczna postawa jej męża powoduje, że wciąż nie może zapomnieć o młodym oficerze.
Zakochana we Wrońskim Anna stara się o rozwód, lecz nie otrzymuje go (chociaż Karenin wniósł nawet sprawę do sądu). W życiu z Wrońskim ujawnia się jej wielka zazdrość. Kobieta niemal nieustannie pragnie kontrolować partnera, a gdy ten wyjeżdża, wyszukuje różne sposoby, b sprowadzić go z powrotem. Największe zagrożenie czuje ze strony jego matki, która nie akceptowała związku syna i chciała zeswatać go z księżną Sorokin. Ostatecznie, wyjazd Wrońskiego do matki w celu uporania się z interesami staje się przyczyną paniki bohaterki. Coraz silniejsza zazdrość prowadzi ją do podjęcia desperackiego kroku – licząc na smutek Aleksieja po jej śmierci, skacze pod nadjeżdżający pociąg.
Tytułowa bohaterka była kobietą nieszczęśliwą będąc w związku z Kareninem, dlatego też starała się odnaleźć radość u boku kochanka. Jednak nawet wówczas nie zapomniała o swoim synu Sierioży, potajemnie odwiedzając go w dniu jego urodzin.
Wśród ludzi z wyższych sfer to właśnie ona uchodziła za winną rozpadu małżeństwa i wciągnięcia Wrońskiego w nieusankcjonowany związek. Z tego powodu często spotykała się z oznakami braku sympatii i została wykluczona z najbardziej wpływowych towarzystw.
Aleksiej Kiriłłowicz Wroński – kochanek Anny Kareniny i oficer wojska carskiego. Dla tytułowej bohaterki poświęcił karierę wojskową, rezygnując z awansu. Początkowo kochał kobietę bezgranicznie i w dużej mierze