margrabiego d’Ajude–Pinto, który jednak szybko wyszedł. Kobieta była dla niego serdeczna, opowiedziała mu historię Goriota i jego córek, poinformowała także, jakimi regułami rządzą się paryskie wyższe sfery. Do wicehrabiny przyszła także księżna de Langeais. Poinformowała przyjaciółkę, że nazajutrz mają wyjść zapowiedzi pana d’Ajuda-Pinto i panny Rochefide. Wicehrabina uważała, że to tylko plotki, chociaż pobladła, słysząc te nowiny. Rastignac dostaje od niej radę, by wykorzystał młode kobiety do zdobycia pozycji w świecie towarzyskim.
Po powrocie Rastignac siedział przy obiedzie obok ojca Goriot, który wypytywał go o córkę. Student postanawia napisać list do rodziny, prosząc o tysiąc dwieście franków. Zdawał sobie sprawę, że dla ubogich rodziców może to być duży kłopot, ale postanowił jak najszybciej zdobyć pozycję towarzyską, do czego potrzebne mu były stroje, buty, rękawiczki... Kilka dni później Restignac udał się do hrabiny de Restaud. Zgodnie z przypuszczeniami jego kuzynki, nie został przyjęty. Zaczął też zdobywać informacje na temat ojca Goriot. Dowiedział się, że niegdyś był on na tyle przedsiębiorczym handlarzem mąki, że w czasie rewolucji zbił na tym zajęciu fortunę. Bardzo kochał żonę, a po jej śmierci wszystkie swoje uczucie przelał na dwie córki. Zaspokajał wszystkie ich kaprysy, każda miała swój powóz, damę do towarzystwa. Po wyjściu za mąż córki wyrzekły się ojca.
Początkiem grudnia Rastignac otrzymał dwa listy – jeden od matki, drugi od starszej siostry. Matka przesłała mu pieniądze i wyrażała w listach niepokój. Siostry także poświęciły dla niego wszystkie swoje oszczędności, ale – jak pisały – sprawiło im to wielką przyjemność. Eugeniusz czytał listy zalewając się łzami, zdawał sobie bowiem sprawę z poświęcenia rodziny. Zaraz jednak zabrał się do sprawienia sobie nowej garderoby.
Któregoś dnia dochodzi do rozmowy między Rastignacem i Vautrinem. Mężczyzna twierdzi, że rozumie jego sytuację i chce mu pomóc. Proponuje Eugeniuszowi, żeby zaczął kręcić się wokół Wiktoryny, która ma bogatego ojca. Gdy ją w sobie rozkocha, Vautrin doprowadzi do pojedynku jej brata i jego śmierci, a cały majątek przypadnie Wiktorynie. Eugeniusz nie mógł go słuchać. Odmówił przyjęcia pomocy.
Rastignac postanowił poznać drugą z córek Goriota, panią de Nucingen. Już niebawem, będąc z kuzynką w teatrze, zobaczył Delfinę. Od razu wpadł w zachwyt. Margrabia d’Ajuda zabrał Eugeniusza do jej loży i jeszcze tego wieczoru poznał Delfinę. Został przez chwilę w jej loży i od razu zdradził się ze swoimi uczuciami. Wspomniał też o Goriocie. Pani de Nucingen twierdziła, że ma ogromne wyrzuty sumienia z powodu losu ojca, jednak mąż zabrania jej się z nim widywać. Rastignac zrobił na młodej kobiecie bardzo dobre wrażenia, była dumna, że ją zauważył.
Student wrócił do domu zadowolony. Opowiedział Goriotowi o spotkaniu z jego córką. Starzec chciał znać wszystkie szczegóły, przekonywał Eugeniusza, że poświęcanie się dla córek jest dla niego szczęściem i niczego więcej nie pragnie, jak tylko je zadowolić. Od tej pory Goriot zaczął traktować Eugeniusza niemal jak syna, widział w nim powiernika i przyjaciela. Rastignac także przywiązał się do starca.
Następnego dnia Eugeniusz dostał zaproszenie od pani de Nucingen na obiad. Kobieta jest smutna, nie chce zdradzić chłopakowi przyczyny złego nastroju, ale gdy ten nalega, zabiera go na przejażdżkę. Podjeżdżają pod dom gry, gdzie Delfina daje Eugeniuszowi sakiewkę z frankami i mówi, żeby wszystko przegrał albo przyniósł jej sześć tysięcy. Chłopak wraca z siedmioma tysiącami, a kobieta płacząc, dziękuje mu.
