Oliwier – był najlepszym przyjacielem Rolanda i w pewien sposób go dopełniał. Kiedy dowódca tylnej straży odmówił wezwania pomocy, Oliwier robił wszystko, by przekonać go do zmiany decyzji. Nie wykonywał rozkazów bezrefleksyjnie, ale zawsze starał się przemyśleć swoje postępowanie, utwierdzić się w przekonaniu, iż działa we właściwy sposób.
W obliczu nieuniknionej śmierci dochodzi do sprzeczki między nim a Rolandem. Przyjaciel zarzuca dowódcy, że z powodu jego upory już nigdy nie będą służyć Karolowi Wielkiemu. Wtedy Roland postanawia wezwać posiłki – od tego zamiaru próbował odwieść go właśnie Oliwier twierdząc, iż byłoby to bardzo niehonorowe.
Karol Wielki – był historycznym władcą Franków i Longobardów (od 800 roku cesarzem). W „Pieśni o Rolandzie” został on przedstawiony jako postać żyjąca na pograniczu świata ludzkiego i boskiego:
(…) Jest bardzo stary, już wyżył swój wiek; (…) ma przeszło dwieście lat. Po tylu ziemiach obnosił swoje ciało, tyle przyjął ciosów na swą tarczę, tylu bogatych królów przywiódł do torby żebraczej (...).
Karol Wielki zawsze podejmował właściwe decyzje, a wszyscy poddani uważali za zaszczyt móc mu służyć. Był on zagorzałym obrońcą chrześcijaństwa, dlatego też cieszył się szczególnymi względami Boga – mógł rozmawiać ze Stwórcą we śnie, spełnianie były także jego prośby (np. by dzień trwał tak długo, dopóki nie dopędzą Saracenów).
Ganelon – w wielu fragmentach dzieła jawi się on jako postać szlachetnego francuskiego barona, bardzo wiernego Karolowi Wielkiemu. To jednak Ganelon dopuścił się zdrady i skazał w ten sposób na śmierć swojego pasierba, Rolanda. Tak bardzo nienawidził dowódcy tylnej straży, że gotów był poświęcić wiele, by z zazdrości zgładzić go. Ganelon był niesamowicie wprawionym kłamcą – potrafił tak manipulować faktami, by osiągnąć swój cel. Nawet w momencie, gdy Roland zadął w róg, odradzał władcy interwencję, tłumacząc te głosy starczymi omamami. Kiedy cała prawda wyszła na jaw, Ganelon poniósł zasłużoną karę – został rozerwany przez konie.
Arcybiskup Turpin – był duchownym, który walczył ramię w ramię z Rolandem i Oliwierem. To nie tylko doskonały wojownik, ale także lojalny przyjaciel. Kiedy dowódca tylnej straży konał, duchowny postanowił przynieść mu wodę, mimo wszechobecnego zagrożenia ze strony pogan. Niestety padł rażony ciosem zadanym z zaskoczenia.
Oda – siostra Oliwiera i narzeczona Rolanda. Czekała na swego ukochanego w Akwizgranie, a kiedy dowiedziała się o jego śmierci, padła do stóp cesarza i zmarła. Pochowano ją w klasztorze.
Pinabel – bardzo wysoko postawiony krewny Ganelona. Jest wybitnym mówcą i graczem politycznym, cieszył się wielkim szacunkiem innych Francuzów. To właśnie on ręczył swoim honorem za prawdomówność zdrajcy. Został jednak wyzwany na pojedynek przez sędziego Tiery'ego, który pokonał dostojnika, wymierzając z ten sposób sprawiedliwość.
Tiery – jedyny sędzia, który uważał, że Ganelon był zdrajcą. W obliczu niemożności przeforsowania swojego zdania (wszyscy inni sędziowie uznali, że skoro Pinabel bronił Ganelona, ten musi być niewinny) postanowił wyzwać go na pojedynek. Jak się później okazało – odniósł on zwycięstwo.
Diuk Naim – rozważny i pełen mądrości doradca Karola Wielkiego. Władca starał się mieć go zawsze przy sobie, gdyż Diuk potrafił znaleźć wyjście z najgorszej nawet opresji. Kiedy groziła mu śmierć, sam Karol Wielki ruszył mu z ratunkiem.
Król Marsyl – nienawidzący chrześcijan przywódca Saracenów. Gotów był do wielkich poświęceń, byle tylko odnieść zwycięstwo nad Frankami. Często posługiwał się podstępem, co czyniło go przeciwnikiem wybitnie perfidnym i pozbawionym honoru.
Blankardyn – najsprytniejszy spośród Saracenów. Pełnił rolę doradcy króla Marsyla i to on podsuwał mu najlepsze pomysły (np. pozorny sojusz z Karolem Wielkim, który tak naprawdę był dobrze zaplanowaną prowokacją).
Aelrot – siostrzeniec władcy Saracenów. Pełnił rolę dowódcy straży tylnej w ich oddziałach. W starciu z Rolandem okazał się bezradny i padł rażony precyzyjnym ciosem kopią.