Na książkę Jana Błońskiego składają się artykuły, które krytyk pisał przez niemal dwadzieścia lat. Najobszerniejszym tekstem jest rozprawa o Ferdydurke – autor wydaje się zafascynowany powieścią Gombrowicza i chyba z pisarzem najbardziej identyfikuje się właśnie przez nią. Wiele miejsca Błoński poświęca również studiom o Ślubie, Dzienniku i Operetce – próbuje rozwikłać ich zagadki interpretacyjne i ukryte znaczenia, które Gombrowicz sobie szczególnie upodobał. Druga część zbioru stanowi zestawienie tekstów o charakterze bardziej przekrojowym. Ich problematyka zawarta została w tytułach poszczególnych rozdziałów np. Dlaczego Gombrowicz pisał sztuki teatralne czy Gombrowicz a literatura dwudziestolecia. W każdym z tych tekstów pisarz zamieścił charakterystykę swoich wewnętrznych rozważań i dylematów. Na samym końcu książki Jan Błoński opisał swoje wspomnienia z osobistego spotkania z Witoldem Gombrowiczem. Krytyk skupia się przede wszystkim na materii tekstowej - nie próbuje analizować okoliczności społecznych i dziejowych, w których powstawały konkretne utwory, wpływu danego okresu w życiu pisarza na ich kształt. Interesuje Błońskiego sam tekst i jego metoda.
W kolejnych refleksjach eseista zastanawia się nad tym jak Gombrowicz radził sobie z polskością i jak to widać w jego tekstach, jaki był powód jego pracy pisarskiej, co go motywowało. Autor wyznaje, że przez pewien okres obawiał się twórczości Gombrowicza, jej odwagi i bezniuansowości. Stopniowo, w toku kolejnych gombrowiczowskich lektur uświadamiał sobie , że pisarz prowadzi grę z czytelnikiem. Zaczął również rozumieć na czym ona polega. To wszystko było jednak aspektem towarzyszącym rozważaniom Jana Błońskiego. W Gombrowiczu pociągały go przede wszystkim myśl i artyzm oraz intelekt i sztuka, czyli siły, które czyniły z niego prawdziwego Artystę. Poza zainteresowaniami krytyka pozostało życie prywatne twórcy.