Na książkę Jana Błońskiego składają się artykuły, które krytyk pisał przez niemal dwadzieścia lat. Najobszerniejszym tekstem jest rozprawa o Ferdydurke – autor wydaje się zafascynowany powieścią Gombrowicza i chyba z pisarzem najbardziej identyfikuje się właśnie przez nią. Wiele miejsca Błoński poświęca również studiom o Ślubie, Dzienniku i Operetce – próbuje rozwikłać ich zagadki interpretacyjne i ukryte znaczenia, które Gombrowicz sobie szczególnie upodobał. Druga część zbioru stanowi zestawienie tekstów o charakterze bardziej przekrojowym. Ich problematyka zawarta została w tytułach poszczególnych rozdziałów np. Dlaczego Gombrowicz pisał sztuki teatralne czy Gombrowicz a literatura dwudziestolecia. W każdym z tych tekstów pisarz zamieścił charakterystykę swoich wewnętrznych rozważań i dylematów. Na samym końcu książki Jan Błoński opisał swoje wspomnienia z osobistego spotkania z Witoldem Gombrowiczem. Krytyk skupia się przede wszystkim na materii tekstowej - nie próbuje analizować okoliczności społecznych i dziejowych, w których powstawały konkretne utwory, wpływu danego okresu w życiu pisarza na ich kształt. Interesuje Błońskiego sam tekst i jego metoda.
W kolejnych refleksjach