Faust to główny bohater dramatu Johana Wolfganga Goethego. Postać ta na trwałe weszła do historii literatury, stając się synonimem postawy aktywnej i poznawczego nienasycenia. Faust to z pewnością bohater fascynujący i niejednoznaczny, rozdarty pomiędzy demonizmem i świętością.
Igraszka w ręku metafizycznych sił
Faust jest przede wszystkim bohaterem działającym w obrębie porządku metafizycznego. Już w Prologu okazuje się bowiem, że o jego duszę walczą siły najwyższe: Bóg i szatan. Bohater staje się obiektem zakładu, którego stawka jest jego zbawienie lub potępienie.
Początkowo wydaje się, że Bogu nie zależy na Fauście, ponieważ dopuszcza, by diabeł dobił z nim targu. Jednak okazuje się, że jest wręcz odwrotnie. Szatan odkrywając przed bohaterem nowe możliwości poszukiwania, sprawia, że Faust wychodzi z duchowego kryzysu. Paradoksalnie zatem diabeł staje się narzędziem w ręku Boga. Pragnie wprawdzie zła, ale nieświadomie przyczynia się do dobra.
Człowiek kryzysu
Jedną z najważniejszych cech Fausta jest to, że stanowi on osobowość doby kryzysu. Bohater to osoba wykształcona, typowy przedstawiciel epoki oświecenia. Nie chce już jednak czytać książek, ponieważ wie, że nauka nie zapewnia poznania. Faust dostrzegł więc, iż rozum nie może doprowadzić do poznania świata. Postanawia więc szukać wiedzy przez magię. Wywołane przez niego duchy ognia i ziemi uświadamiają mu jednak jego marność. Wtedy Faust całkowicie się załamuje i postanawia popełnić samobójstwo. Nieoczekiwanie jednak zjawia się szatan, który oferuje bohaterowi odkrycie sensu życia. Owa chwila, mająca miejsce w Wielkanoc jest zatem symbolicznym zmartwychwstaniem Fausta.
Jednostka poznająca
Faust jest więc człowiekiem poszukującym sensu życia. Ów sens stanowi dla bohatera wartość najwyższą. Dla niej gotowy jest bowiem oddać własną duszę. Kiedy powie „trwaj chwilo, jesteś piękna”, a więc zapragnie żyć, szatan wygra zakład. Faust jednak nigdy nie wypowie tych słów, ponieważ jest jednostką, która nie zatrzyma się w swoim poznawaniu świata. Szatan plącząc jego drogi, sprawia, że Faust błądzi, ale tym samym podtrzymuje go w wędrówce.
Poznanie, jakie staje się udziałem bohatera, odbywa się na kilku płaszczyznach: zabawy, radości, cierpienia, jednak najważniejszą sferą jest miłość. Odmłodzony Faust musi przede wszystkim poznać tajemnicę kobiety. Zakochuje się w Małgorzacie, która z powodu miłości do niego staje się odpowiedzialna za śmierć matki, córki i brata. Poznanie Fausta odbywa się zatem kosztem innych ludzi. Ponadto ma ono wymiar demoniczny, w Noc Walpurgii, na górze Broken, bohater zostaje bowiem wtajemniczony w czarną magię.
W ostatniej scenie dramatu Faust budzi się i jest zdziwiony, że mimo iż wydarzyło się tak wiele zła, świat się nie zmienił. Owocem jego poznania jest więc wtajemniczenie w istotę dobra i zła.