Gospodarz
Pierwowzorem postaci był Włodzimierz Tetmajer, młodopolski malarz, a później też działacz społeczny. Wywodził się z rodziny o patriotycznych tradycjach. Był człowiekiem wykształconym i obytym. W 1890 roku ożenił się z wiejską dziewczyną – Anna Mikołajczykówną – i zamieszkał z nią w Bronowicach. Wydarzenie to poruszyło krakowskie środowisko inteligenckie.
Akcja dramatu dzieje się dziesięć lat później. W dramacie Gospodarz ukazany został jako prawdziwy patriota, marzący o wolnym kraju. Jego sympatia do chłopów jest prawdziwa, podziwia ich zapał, siłę i tężyznę. Widzi w nich szansę na lepszą przyszłość dla Polski. Bohater jest bardzo oddany żonie. Sam cieszy się szacunkiem okolicznej ludności, która zaakceptowała go jako członka swojej społeczności.
Gospodarz ostro krytykuje zebraną inteligencję za bierność i niechęć do prostego ludu. I choć jest człowiekiem odpowiedzialnym i świadomym powagi sytuacji, popełnia tragiczny błąd, powierzając złoty róg Jaśkowi, mimo że dana przysięga zobowiązywała go do osobistego wykonania zadania.
Gospodyni
Wspomniana Anna Mikołajczykówna, obecnie pani Tetmajerowa, kobieta praktyczna, troskliwa żona i matka. Zapobiegliwa i trochę przesądna – każe schować podkowę. Cieszy się szacunkiem męża, który stosuje się do jej rad. W jej mniemaniu spotkanie Gospodarza z Wernyhorą to tylko pijacki omam niewarty roztrząsania.
Pan Młody
Postać wzorowana na Lucjanie Rydlu, młodopolskim poecie i dramaturgu, młodym inteligencie zakochanym w chłopce, Jadwidze Mikołajczykównie. W dramacie ukazany jako człowiek nierozważny, ogarnięty chłopomanią. Postać nieco komiczna, przerysowana. Z jednej strony głosi sympatię do prostego ludu, z drugiej zaś zakazuje żonie tańca z chłopami i nie orientuje się w wiejskich zwyczajach.
Panna Młoda
Jadwiga Mikołajczykówna, młodsza siostra Anny. W rzeczywistości osoba raczej drobna, delikatna i obyta towarzysko, rozsądna i kochająca ojczyznę. W utworze scharakteryzowana jako hoże wiejskie dziewczę, pełne temperamentu, naiwne, pewne siebie, trochę prostackie.
Poeta
Pierwowzorem postaci był Kazimierz Przerwa-Tetmajer, młodopolski poeta, powieściopisarz i dramaturg, przedstawiciel dekadentyzmu, znany ze skłonności do flirtu i pasji podróżniczej. Obie te cechy posiada jego literacki odpowiednik. Poeta pozostaje nieco na uboczu, zachowuje dystans wobec chłopów, których traktuje z wyższością („No pewnie, my do Sasa, wy do lasa”). Trawi go choroba wieku, marzy o wielkim czynie, ale czuje niemoc. Prześladuje go pospolitość.
Dziennikarz
Postać wzorowana na Rudolfie Starzewskim, dziennikarzu konserwatywnego „Czasu”. W utworze on jeden zdolny jest do trzeźwej oceny aktualnej sytuacji politycznej i społecznej. Jednak i Dziennikarz ulega powszechniej apatii i poczuciu niemocy. Chłopów nie darzy sympatią, z Czepcem wcale nie chce mu się rozmawiać. Jedynie Zosia budzi w nim ciepłe uczucia.
Radczyni
Antonina Domańska, pisarka, żona profesora UJ, krewna Lucjana Rydla. W utworze ukazana jako osoba zupełnie oderwana od wiejskich realiów. Nie podoba się jej małżeństwo inteligenta z chłopką. Nie widzi możliwości porozumienia między tymi klasami: „Wyście sobie, a my sobie, Każdy sobie rzepkę skrobie”.
Rachela
Pepa Singer, córka bronowickiego karczmarza. W dniu wesela miała zaledwie 15 lat i nie przypominała postaci stworzonej przez Wyspiańskiego. Koncepcja utworu wymagała jednak postaci wyemancypowanej, zdolnej i wrażliwej kobiety. Rachela jest więc miłośniczką kultury, znawczynią poezji, osobą wykształconą, posiadającą poetycką duszę i wyjątkową fantazję.
Czepiec
To przedstawiciel chłopów, wzorowany na Błażeju Czepcu, wuju młodej pani, świadku na owym ślubie. W Bronowicach pełnił funkcję pisarza gminnego, a nie – jak podaje Wyspiański – wójta. Faktem jest natomiast to, że wszczął bójkę podczas wesela. W dramacie ukazany jako chłopski przywódca cieszący się poparciem mieszkańców. Świadom różnic klasowych, nie ma najlepszego zdania o przybyszach z miasta, mimo to pragnie narodowej jedności, zdając sobie sprawę, że bez niej niczego nie uda się osiągnąć. Silny i mądry mężczyzna, choć ma też swoje wady – słabość do alkoholu i skłonność do bijatyk.
Marysia
Trzecia z sióstr Mikołajczykówien. Po śmierci Ludwika de Laveaux, młodego malarza, z którym była zaręczona, wyszła za Wojciecha. W „Weselu” nadal cierpi po stracie pierwszej miłości, ma też poczucie straconej szansy, jaką stanowiłby dla niej ślub z inteligentem.
Nos
Postać wzorowana po części na Tadeuszu Nosowskim, ale nosząca też pewne cechy Stanisława Czajkowskiego. W utworze pełni rolę przedstawiciela krakowskiej cyganerii skupionej wokół Przybyszewskiego. Upija się, by zabić nudę i oderwać się od szarej rzeczywistości. Chłopów traktuje z wyższością i niechęcią. Gospodarz dostrzega w jego pijackim bełkocie przejaw wewnętrznego rozdarcia i głębokiego smutku.
Jasiek
Wzorowany na bracie panny młodej, na ślubie pełnił rolę drużby. Ukazany jako energiczny wiejski chłopak, skłonny do zabawy, dumny ze swojej czapki z pawim piórem. Marzy mu się bogactwo. Nie jest w stanie podołać zadaniu, jakie na jego barki składa Gospodarz, gubi złoty róg, ponieważ cenniejsza była dla niego czapka (zgubił róg, gdy schylał się po nią).