uniknąć, ludzie pragnęli podziękować Bogu. Zaczęto więc wznosić nowe świątynie, co uważano za najlepszy sposób „odwdzięczenia się”.
Styl romański - charakterystyka
Cechy charakterystyczne stylu romańskiego wynikają ze specyfiki średniowiecza. Stawiane budowle musiały być praktyczne, toteż w przypadku świątyń starano się łączyć funkcję sakralną z obronną. Podobne zabiegi czyniono podczas wznoszenia budynków świeckich, głównie zamków. Centrum takiej konstrukcji stanowił zazwyczaj potężny stołp (donżon) – wieża na planie okręgu.
W architekturze romańskiej stosowano proste rozwiązania. Budowle wznoszono na planach okręgów, kwadratów i prostokątów (także ich wielokrotności). Odznaczały się one addycyjnością brył oraz separatyzmem wnętrz. Pierwszy termin oznacza, że konstrukcja taka składała się zazwyczaj z kilku brył (walców, prostopadłościanów, półwalców), które można bardzo łatwo od siebie odróżnić („niezdarne” przyleganie, osobne pokrycia dachowe). Drugie pojęcie dotyczy postrzegania budowli od środka: wnętrza były oddzielone od siebie przez kolumnady, portale, różnicowanie wysokości.
Surowcami w czasach panowania stylu romańskiego były głównie kamienie (przeważnie ciosane w bloki). Dominowały