Skały wapienne składają się głównie z węglanu wapnia (CaCO3), który w przyrodzie występuje jako kalcyt (minerał). Do skał wapiennych zalicza się wapień i kredę, które są skałami osadowymi oraz marmur, będący skałą przeobrażoną.
Skały wapienne powstają przez nagromadzenie się szczątków zwierzęcych czy roślinnych zbudowanych z węglanu wapnia lub wytrącania się tego związku z roztworów. Następnie osad przekształcany jest pod wpływem określonych warunków (np. ciśnienia i temperatury) w litą skałę. Proces ten określany jest mianem diagenezy.
W Polsce największe złoża marmuru występują w Sudetach Wschodnich, w okolicy Masywu Śnieżnika i we wschodniej części Karkonoszy. Najwięcej wapieni zlokalizowanych jest w okolicy Gór Świętokrzyskich, w Tatrach oraz w Pieninach.
Do identyfikacji skał wapiennych wykorzystuje się reakcje z kwasem solnym, w wyniku której powstaje nietrwały kwas węglowy rozpadający się na wodę i dwutlenek węgla. Wydzielający się dwutlenek węgla powoduje pienienie się w miejscu kontaktu skały z kwasem:
CaCO3 + 2HCl → CaCl2 + CO2 + H2O
Wapienie to skały charakteryzujące się dużym zróżnicowaniem. Przyjmują kolory od białego do beżowego, jednak różne domieszki (no dolomitu czy pirytu) zabarwiają je na czerwono, brunatno czy zielono. Wapienie nie są odporne na warunki atmosferyczne. Kreda to szczególna odmiana wapienia, bardzo miękka i porowata. Występuje w kolorach białym lub szarym. Ma małą gęstość oraz dobrze chłonie wodę. Marmur jest skałą znacznie twardszą od wapieni. Ma budowę krystaliczną, można go szlifować, piłować, polerować. Dzięki licznym domieszkom występuje w różnych kolorach: białym, różowym, zielonym, czy czarnym. Marmur i wapienie stosowane są jako surowiec budowlany, kreda natomiast jest wykorzystywana w przemyśle ceramicznym, chemicznym, farmaceutycznym i kosmetycznym. Jest składnikiem m.in. białych farb, past do zębów, pudrów.