Terminem tym jako pierwszy posłużył się w 1576 roku Jean Bodin dla opisania prawa monarchy do samodzielnego i wyłącznego sprawowania władzy wykonawczej i ustawodawczej. Od tego czasu rozumienie terminu uległo swoistej ewolucji. I tak ostatecznie dzisiaj określa się suwerenność jako możliwość niezależnego, samodzielnego pełnienia władzy politycznej na terenie państwa.
Możemy wskazać na dwa rodzaje suwerenności państwa:
1. zewnętrzną – polega ona na niezależności i swobodzie decydowania o państwie, żadne inne państwo nie ma wpływu na kształt polityki etc. państwowej; państwo jest w tym wypadku niezależnych od pozostałych krajów podmiotem prawa międzynarodowego;
2. wewnętrzną – przejawia się ona w samodzielnym, niezależnym decydowaniu o funkcjonowaniu struktur wewnętrznych własnego państwa przez władzę państwową; władza państwowa to władza zwierzchnia na terytorium państwa, władze żadnej innej struktury, organizacji działających na terenie kraju nie mają prawa decydować za nią o zakresie jej działania.