Socjalizacja wtórna – to proces rozpoczynający się u starszych dzieci, u jednostek, które mają za sobą socjalizację pierwotną i rozciąga się na całe dorosłe życie. Dziecko, które nabyło pewne umiejętności w rodzinie, wchodzi w nowy etap, nowe, konkretne środowisko np. szkoła lub później zakład pracy.
Ten okres socjalizacji nie musi być silnie zabarwiony emocjami, ponadto osobami socjalizującymi nie jest już jedynie rodzina, mogą to być osoby nieznajome, wpływające bezwiednie, źródłem wiedzy mogą być również takie nośniki jak książka czy media, nie musi być to wyłącznie człowiek.
Człowiek uczy się panujących zasad, wzorców zachowania wybranej społeczności, właściwych danej kulturze. Doświadcza różnorodności, nabywa umiejętności radzenia sobie z tą wielorakością, ucz się świadomego wyboru. To okres profesjonalizacji, czyli nauki bycia krawcem, koleżanką, rodzicem, studentem czy przewodnikiem szkolnych wycieczek, nauki zawodu, roli w danym segmencie życia społecznego.
Zdarza się, że treści zdobyte na tym etapie życia bywają mniej trwale niż te nabyte w procesie socjalizacji pierwotnej, często świadomie wybrana jednostka dąży się do naśladowania mechanizmów z pierwszego etapu socjalizacji.