Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie stała się urzeczywistnieniem idei, jaką w 1964 r. wygłosił polski minister Adam Rapacki – dotyczyła ona wspólnej konferencji dwóch opozycyjnych bloków wojskowych – NATO oraz Układu Warszawskiego. Idea ta przybrała realny kształt w 1972 r. w Helsinkach, ponieważ wówczas rozpoczęły się wielostronne rozmowy, na tematy dotyczące zmniejszenia sił zbrojnych, kwestii rozbrojenia itp. Bardzo duże znacznie w trakcie konferencji miała także kwestia mniejszości narodowych.
Kilkuletnie rozmowy, dyskusje, negocjacje z ekspertami (od 1973 r.) doprowadziły do finałowego wydarzenia – podpisania Aktu Końcowego KBWE (podpisano go w dniu 1 sierpnia 1975 r.).
KBWE - postanowienia
Akt Końcowy był dokumentem, który po raz pierwszy stabilizował wzajemne relacje bloków polityczno-militarnych, kierujących się zupełnie innymi ideologiami, w kwestiach wspólnego bezpieczeństwa. W Akcie Końcowym zawarto takie zasady, jak: nienaruszalność granic państw członkowskich, dążenie do pokojowego załatwiania sporów, poszerzenie współpracy między państwami, itp. Bardzo ważną kwestią jest sprawa nieingerencji w sprawy wewnętrzne danego państwa przez kraje zewnętrzne.
Bardzo charakterystyczną cechą Aktu Końcowego KBWE jest prezentacja interesujących Konferencję tematów w tzw. „koszykach”. W pierwszym koszyku mieszczą się kwestie związane z bezpieczeństwem, drugi koszyk to natomiast kwestie związane z rozwojem gospodarczym, rozwojem naukowych i technologicznych, a także ochroną środowiska. Trzeci koszyk zawiera w sobie ustalenia nt. Współpracy dot. kwestii humanitarnych. W ramach czwartego koszyka członkowie KBWE zdecydowali o dążeniu do dalszej współpracy.