Zegarmistrz
Wygląd zegarmistrza nie jest zbyt zachęcający. Jest gruby i nosi popielaty hawelok (płaszcz męski bez rękawów z pelerynką ulokowaną z przodu), trzewiki oraz kapelusz. Ma spłaszczoną twarz, tłusty podbródek i mięsisty nos.
W czasie rozmowy z Mendlem zegarmistrz stara się wyjść na kogoś ważniejszego i lepszego, niż w rzeczywistości jest. Sam uważa natomiast, iż postawa Żyda, który próbuje mu jasno i rzeczowo wytłumaczyć swoje związki z Polską, obraża go. Wielokrotnie wybucha śmiechem, kwitując w ten sposób argumenty starego introligatora. Można nawet odnieść wrażenie, iż nie do końca rozumie jego słowa, jednak wciąż tkwi w swoim przekonaniu, nie starając się nawet go zrewidować.
Zegarmistrz jawi się jako postać antypatyczna. Jego tok myślenia opiera się na idiotycznym przekonaniu, że Żydów należy bić dlatego, że są oni Żydami. Poglądy te najpewniej nie są jego autorstwa, lecz – niemal jak wszystko, co opowiada – pochodzą od innych ludzi. Można wysunąć więc wniosek, iż zegarmistrz nie był zbyt bystry. Z pewnoscią był konformistą.
Swoją ocenę Żydów buduje on na powszechnie powtarzanych stereotypach. Żywym zaprzeczeniem jego argumentów i poglądów jest Mendel, z którym przecież rozmawia twarzą w twarz. Zegarmistrz nie zamierza jednak przemyśleć swojej postawy, niczym obłąkany powtarza, że Żydzi nie są Polakami, podkreśla ich miłość do pieniędzy, krytykuje wielodzietność. Sam natomiast nie potrafi ustosunkować się do słów starego introligatora, co dobitnie świadczy o jego podatności na wpływy innych, najlepiej znajdujących się w większości, w której przecież zawsze raźniej.
Najbardziej uderzające w postaci Zegarmistrza jest to, że kiedyś sam korzystał z usług Mendla i całkiem dobrze znał jego rodzinę. Nie przeszkadza mu to przychodzić do niego do domu i wygłaszać krzywdzące opinie. Postawa taka niewątpliwie godna jest krytyki, jednak stary Żyd wcale nie atakuje swojego rozmówcy, wciąż próbując wyłożyć mu swoje racje. Zegarmistrz jest jednak na tyle bezczelny, ograniczony, podatny na wpływy innych oraz pozbawiony umiejętności samodzielnego myślenia, że słowa starego Żyda zdają się trafiać w próżnię.
Jakub
Ukochany wnuk starego Żyda. Jest chudym, niewysokim i bardzo wątłym dziesięciolatkiem. To sierot, której wychowaniem zajmuje się Mendel. Jakub ma piwne oczy po swojej matce oraz orli nos po dziadku. Jego twarz jest drobna, rzęsy długie i ciemne, wąskie usta, wysokie czoło, a włosy gęste, ciemne niczym krecie futerko.
Chłopca męczy również nazbyt często kaszel, co bardzo martwi Mendla. Jakub pilnie się uczy. Bardzo kocha i ceni swojego dziadka.
Student
Mieszka w facjatce w sąsiedztwie Mendla, często pożycza od niego lampę łojową, by móc poczytać wieczorem. Jest bardzo wysoki i chudy. Jego szyja jest długa i cienka, a nogi niczym „cyrklowe nożyce”. Twarz student ma dziobatą i brzydką. W chwili zagrożenia chłopak nie waha się stanąć w obronie Mendla ryzykując własnym życiem życie i zdrowie sąsiadów.