Geneza
Francois Rableais sam wspomina, że w 1532 roku kupił w Lyonie Wielkie i szacowne kroniki ogromnego olbrzyma Gargantui, oparte na znanej ludowej legendzie. To zachęciło go do napisania własnej adaptacji tej historii. W kilku tomach opisał historię życia syna Gargantui – Pantagruela, a potem samego ojca. Księga Trzecia została wydana w 1546 roku, a czwarta w 1548.
Problematyka
Książka Rabelais to powieść o charakterze fantastyczno-satyrycznym. Opowiada o losach nietypowych bohaterów, długowiecznych olbrzymów Gargarntui i Pantagruela, dla których najważniejsze jest pijaństwo i obżarstwo. Przedstawiając życie tych dwóch bohaterów, autor pragnął przede wszystkim ukazać ówczesne społeczeństwo w nieco krzywym zwierciadle, stworzyć jego karykaturę. Jego celem było także pokazanie zacofania teologów sorbońskich
Forma
Powieść Rableaisego jest pełna wyliczeń, epitetów, porównań i nawiązań do antyku. Do opisu świata przedstawionego pisarz posłużył się bardzo bogatym, plastycznym językiem. Autor wykorzystał również styl ludowy, nie stroniąc od wulgaryzmów. Rableais wprowadził do utworu także szereg neologizmów. Pomimo nagromadzenia środków stylistycznych powieść jest przystępna w lekturze, a niezbyt rozległe rozdziały sprawiają, że historia jest dynamiczna.
Stosunek autora do tradycji średniowiecznej
Francois Rableais prowadzi słowną i fabularną grę z tradycją średniowieczną, posługując się przy tym groteską i absurdem. Parodiuje chanson de geste, opisując cudowne narodziny Gargantui, zapowiedzi jego przyszłego bohaterstwa i ostatecznie jego wielkie czyny na polu walki.