Wybrzeża Ameryki Północnej i Ameryki Południowej oblewane są przez wody 2 oceanów: Oceanu Spokojnego z zachodu i Oceanu Atlantyckiego ze wschodu (jeśli wyróżniamy 4 oceany, wówczas również Oceanu Arktycznego od północy).
Ameryka Północna ma bardzo silnie rozczłonkowaną linię brzegową – wyspy i półwyspy stanowią ponad 25% powierzchni kontynentu. Liczne wzdłuż jej wybrzeży są też morza przybrzeżne i zatoki. Linia brzegowa Ameryki Południowej jest rozwinięta dużo słabiej.
U wybrzeży Ameryki Północnej można wyróżnić następujące morza przybrzeżne i zatoki (patrząc od północnego-wschodu): Morze Beringa, Morze Czukockie, Morze Beauforta, Morze Baffina, Zatokę Hudsona, Zatokę Świętego Wawrzyńca, Morze Karaibskie z Zatoką Meksykańską, Zatokę Kalifornijską i Zatokę Alaska.
Morze Beringa i Morze Czukockie łączy Cieśnina Beringa (oddzielająca jednocześnie Amerykę Północną od Eurazji). Inne ważne cieśniny to: Cieśnina Hudsona prowadząca z otwartych wód Oceanu Atlantyckiego do Zatoki Hudsona, Cieśnina Davisa – łącząca wody północnego Atlantyku z Morzem Baffina, Cieśnina Florydzka – łącząca wody Zatoki Meksykańskiej z otwartym Atlantykiem oraz Cieśnina Jukatańska – łącząca Zatokę Meksykańską z Morzem Karaibskim.
Wśród półwyspów wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej największe są: Labrador, Jukatan, Płw. Kalifornijski, Floryda i Nowa Szkocja.
Częścią Ameryki Północnej jest największa wyspa świata – Grenlandia (powierzchnia 2 174 tys. km2). Inne duże wyspy to: Ziemia Baffina (507 tys. km2 powierzchni), Wyspa Wiktorii (217 tys. km2 powierzchni) i Wyspa Ellesmere’a (196 tys. km2 powierzchni). Wyspy te należą do Archipelagu Arktycznego składającego się z ponad 73 tys. wysp. Dalej na południe leży Nowa Fundlandia. Kolejne zgrupowanie wysp leży na wodach Morza Karaibskiego i Zat. Meksykańskiej. Są to Bahamy, Kajmany, Wielkie Antyle (Kuba – 110,8 tys. km2 powierzchni, Haiti, Jamajka i Portoryko) oraz Małe Antyle (m.in. Martynika, Trynidad, Aruba).
U północno-zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej zlokalizowane są jeszcze 2 zgrupowania wysp – Aleuty rozciągające się pomiędzy Alaską i Płw. Kamczatka w Azji oraz wyspy południowej Alaski i Kolumbii Brytyjskiej (Kodiak, Wyspy Królowej Charlotte, Vancouver i inne).
U wybrzeży Nowej Szkocji w Zat. Fundy występują najwyższe pływy na świecie – 16 metrów.
Wybrzeża Ameryki Południowej oblewają wody tylko jednego morza przybrzeżnego – Morza Karaibskiego (z Zat. Wenezuelską). Stosunkowo urozmaicone jest wybrzeże Argentyny z zatokami San Jorze, San Matias i Białą oraz największym na świecie estuarium rzecznym – La Plata. Zatoką Morza Karaibskiego (o charakterze wysłodzonej laguny połączonej cieśniną z Zatoką Wenezuelską) jest też Maracaibo (czasami uważane za największe jezioro Ameryki Południowej, o powierzchni 13,2 tys. km2).
Wśród cieśnin najważniejsza jest Cieśnina Magellana, oddzielająca lądową część Patagonii od wyspy Ziemia Ognista. Szeroki (1 100 km) i głęboki (ponad 5 000 m) akwen pomiędzy południowym krańcem Ameryki Południowej a Półwyspem antarktycznym czasami okresla się jako Cieśninę Drake’a.
Półwyspy wzdłuż wybrzeży Ameryki Południowej nie są zbyt duże. Największe z nich to: Guajira w Kolumbii i Wenezueli, o powierzchni 14 tys. km2, Brunswick w południowym Chile i Valdes w Argentynie. U północnych wybrzeży Ameryki Południowej położone są niektóre z Małych Antyli, zaliczane już jednak do Ameryki Północnej. Wśród wysp zaliczanych do Ameryki Południowej największa to: Ziemia Ognista (powierzchnia prawie 48 tys. km2). Jest to jedna z licznych wysp na południowym i zachodnim wybrzeżu argentyńskiej i chilijskiej Patagonii (wybrzeże fiordowe). Inne duże wyspy w tym regionie to m.in.: Chiloe i Wellington. Inne duże wyspy tego kontynentu to: Falklandy/Malwiny (sporny pomiędzy Wielką Brytanią i Argentyną archipelag wysp na Atlantyku Południowym), Marajo (wyspa leząca u ujścia Amazonki) i Wyspy Galapagos.
Układ rzeźby terenu w Ameryce Południowej Ameryce Północnej jest południkowy. Najważniejszym elementem jest potężny łańcuch górski młodych alpejskich gór fałdowych ciągnący się wzdłuż zachodnich wybrzeży obu tych kontynentów (od Cieśniny Beringa po Ziemię Ognistą. Są to Kordyliery w Ameryce Północnej i Andy w Ameryce Południowej. Kordyliery osiągają maksymalnie 6 168 m n.p.m. (Mount McKinley, inaczej znany jako Denali w paśmie Alaska). Najwyższym szczytem Andów jest Aconcagua (wysokość 6 960 m n;p.m.), położona w Kordylierze Głównej Andów Południowych na terytorium Argentyny.
W obrębie łańcucha Kordylierów wyróżniamy wiele pasm. Są to wyliczając od północy: Góry Brookesa i pasmo Alaska na Alasce, a dalej na południe w Kanadzie i USA Góry Skaliste na wschodzie (z najwyższym szczytem Mount Elbert – 4 4001 m n.p.m.) oraz Góry Nadbrzeżne i Góry Kaskadowe na zachodzie (nad Pacyfikiem). Pomiędzy tymi pasmami znajdują się płaskowyże: Wyżyny Kolumbii, Wielkiej Kotliny i Wyżyny Kolorado. Podobny układ rzeźby występuje w Meksyku – w centrum dominuje Wyżyna Meksykańska obramowana przez pasma górskie Sierra Madre Zachodnia i Sierra Madre Wschodnia.
Andy dzieli się zazwyczaj na: Andy Północne (w Wenezueli, Kolumbii i Ekwadorze), Andy Środkowe (w Peru, Boliwii i północnej Argentynie i północnym Chile) oraz Andy Południowe w Argentynie i Chile. Równocześnie na łańcuch Andów składają się równoległe, południkowe pasma górskie, schodzące się lokalnie w jeden węzeł górski. Najwyraźniej te pasma dają się wyróżnić w Andach Środkowych, gdzie położone są: Kordyliera Zachodnia, Kordyliera Wschodnia, Kordyliera Nadbrzeżna (w Chile) i Kordyliera Centralna (w Peru i Boliwii). Pomiędzy Kordylierą Zachodnia i Kordylierą Wschodnią zlokalizowane są górskie płaskowyże: Altiplano i Puna de Atacama.
Łańcuch górski Kordylierów i Andów został wypiętrzony dzięki kolizji Płyty Pacyficznej, Płyty Kokosowej i Płyty Nazca z Płytą Północnoamerykańską i Płytą Południowoamerykańską. U wybrzeży Ameryki Południowej i Środkowej obserwujemy subdukcję, czyli zapadanie się skorupy oceanicznej pod skorupę kontynentalną (wzdłuż brzegów powstał Rów Atakamski i Rów Środkowoamerykański). W Kalifornii istnieje aktywny uskok przesuwaczy San Andres. Duża aktywność tektoniczna skutkuje dużą aktywnością sejsmiczną i wulkaniczną (część Pacyficznego Pierścienia Ognia). Wśród wulkanów tego regionu można wymienić: Katmai na Aleutach w USA (2047 m n.p.m.), St. Helen w stanie Waszyngton w USA (3000 m n.p.m.), Popocatepetl w Meksyku (5452 m n.p.m.), Cotopaxi w Alei Wulkanów w Ekwadorze (5897 m n.p.m.), czy drzemiący Ojos de Salado w Argentynie, najwyższy wulkan na świecie (6893 m n.p.m.).
Częste są tu też trzęsienia ziemi. Największe zarejestrowane trzęsienie ziemi – trzęsienie ziemi w Chile z 22 maja 1960 roku miało magnitudę równą 9,5 według zmodyfikowanej skali Richtera. Wywołało ono też falę tsunami. Do najtragiczniejszych w skutkach trzęsień ziemi doszło w: 2010 roku na Haiti, gdzie zginęło ponad 200 tys. osób, czy w Meksyku w 1985 roku, gdzie zginęło 9,5 tys. osob. Częste trzęsienia ziemi nawiedzają tez Kalifornię. W 1906 roku miało miejsce trzęsienie ziemni, w którym spłonęło San Francisco (było ponad 500 ofiar śmiertelnych). Inny region aktywny sejsmicznie i wulkanicznie w Amerykach to Małe i Wielkie Antyle (wspomniane trzęsienie ziemi na Haiti, czy liczne wulkany, takie jak Mont Pelée na Martynice), wzdłuż których przebiega granica płyt: Północnoamerykańskiej i Karaibskiej.
Świadectwem dużej aktywności wulkanicznej w regionie jest też występowanie gejzerów – w Chile, na Alasce, a zwłaszcza w Yellowstone (prawie 400 gejzerów – w tym Steamboat Geyser, wyrzucający wodę oraz parę wodną o temperaturze 92°C maksymalnie na wysokość ponad 90 metrów).
Wzdłuż wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej od zatoki Meksykańskiej do Nowej Fundlandii ciągną się południkowo Appalachy (stare góry sfałdowane w orogenezach kaledońskiej i hercyńskiej. Osiągają one maksymalnie 2 037 m n.p.m. (Mount Mitchell w Karolinie północnej w USA).
Również w Ameryce Południowej wzdłuż wschodnich wybrzeży kontynentu występują wzniesione wyżej tereny Wyżyny Brazylijskiej (średnia wysokość 600-800 m n.p.m. ze zrębowymi pasmami górskimi sięgającymi 2 890 m n.p.m. – Pico de Badeira). Do podobnej wysokości sięgają najwyższe zrębowe stoliwa Wyżyny Gujańskiej – np. Roraima w paśmie Pacaraima na granicy Brazylii i Wenezueli. Najwyższym szczytem Wyżyny Gujańskiej jest Pico de Neblina, o wysokości 2 994 m n.p.m. Ze stoliw Wyżyny Gujańskiej spadają wody licznych wodospadów, w tym najwyższego wodospadu na świecie – Salto Angel (o wysokości 979 m). Geologicznie podłoże zarówno Wyżyny Brazylijskiej, jak i Wyżyny Gujańskiej jest starsze niż Appalachów, stanowiąc tarcze prekambryjskie. Tarcza prekambryjska stanowi też podłoże północno-wschodniej Kanady - wokół Zat. Hudsona.
Niżej położone są obszary nadbrzeżne wschodniej części USA – Nizina Atlantycka oraz środkowe części kontynentów Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Nad Zatoką Hudsona w północnej Kanadzie leży Nizina Hudsońska, przechodząca na południe w Równiny Centralne i Nizinę Zatokową. Na zachód od nich, na przedpolu gór Gór skalistych ciągną się wyżej położone ale równinne i faliste Wielkie Równiny. W Ameryce Południowej wyróżniamy: Nizinę Orinoko, Nizinę Amazonki i Nizinę La Platy.
Na południu Ameryki Południowej z Andami sąsiaduje od wschodu Wyżyna Patagońska.
Duża rozciągłość południkowa Ameryki Północnej i Ameryki Południowej powoduje, że występują na nich wszystkie strefy klimatyczne (klimat polarny tylko w Ameryce Północnej, w której w wysokich szerokościach geograficznych lądy mają większą powierzchnię niż w Ameryce Południowej).
Klimat równikowy wilgotny występuje na Niz. Amazonki, w zachodniej Kolumbii (na wybrzeżu pacyficznym), na wschodnim wybrzeżu Brazylii i Gujany, w Ameryce Środkowej i na Antylach. Średnia temperatura powietrza przez cały rok przekracza 25,0°C. Opady są tam wysokie – suma roczna przekracza 2 000 mm, zaznacza się 1 lub 2 pory deszczowe (pora deszczy zenitalnych). Najwyższe opady występują na pacyficznym wybrzeżu Kolumbii – według niektórych źródeł jest to najwilgotniejsze miejsce na świecie z sumą roczną opadów przekraczającą lokalnie 12 000 mm. W centralnej Brazylii, w Wenezueli i wzdłuż pacyficznego wybrzeża Ameryce Środkowej występuje klimat podrównikowy okresowo suchy, z niższymi opadami (ok. 1 500 mm rocznie) i wyraźna porą deszczową i suchą. Lokalnie - w północno-wschodniej Brazylii, czy na Płw. Guajira w Kolumbii i Wenezueli występuje sucha odmiana klimatu podrównikowego z opadami rocznymi wysokości kilkuset mm.
Strefa klimatów zwrotnikowych charakteryzuje się zarazem występowaniem klimatów wilgotnych na wschodnich wybrzeżach kontynentów (np. na Florydzie i w południowej Brazylii) i klimatów suchych wzdłuż wybrzeży zachodnich (dodatkowo suchość klimatu wzmaga tam wpływ chłodnych prądów morskich – Peruwiańskiego i Kalifornijskiego, którym towarzyszą pustynie nadbrzeżne). Ogólnie najsuchsze są regiony północnego Chile (to tutaj w Antofagasta i Iquique suma roczna opadów wynosi tylko kilka mm), wybrzeży Peru oraz Płw. Kalifornijski i Sonora w Meksyku oraz Arizona i południowy kraniec Kalifornii w USA. Właśnie w Kalifornii – w Dolinie Śmierci zanotowano najwyższą temperaturę powietrza, kiedykolwiek zarejestrowaną na powierzchni Ziemi (56,7 °C). Na pustyniach nadbrzeżnych często występują mgły.
W środkowym Chile, w północnej Argentynie oraz w południowej części Stanów Zjednoczonych Ameryki występuje klimat podzwrotnikowy – w Kalifornii i w Środkowym Chile ma on charakter klimatu śródziemnomorskiego (z suchym latem i opadami zimowymi).
Dalej na północ w Ameryce Północnej (północna część USA i południowa Kanada) oraz w argentyńskiej i chilijskiej Patagonii występuje klimat umiarkowany. Zachodnie wybrzeża kontynentów (Oregon, Kolumbia Brytyjska i południowe Chile) odznaczają się bardzo wysokimi opadami (w chilijskiej Patagonii nawet ponad 2 000 mm), co wynika z napływu wilgotnych mas powietrza i obecności wysokich gór. W Ameryce Północnej wewnątrz lądu (na Wielkich Równinach) klimat ma charakter kontynentalny, ze stosunkowo ciepłymi latami i bardzo mroźnymi zimami (np. w Edmonton w Kanadzie temperatury stycznia wynoszą średnio -14,0°C a w lipcu +17,5°C).
Alaska, północna Kanada, Grenlandia i południowa Patagonia (Ziemia Ognista i okoliczne wyspy) odznaczają się występowaniem klimatów subpolarnego i polarnego. Na wybrzeżach Grenlandii i w Archipelagu Arktycznym temperatura powietrza w styczniu wynosi ok. 30,0°C i niewiele ponad 0,0°C w lipcu (na powietrzni lądolodu grenlandzkiego z reguły nie przekracza 0,0°C).
Brak równoleżnikowych pasm górskich powoduje, że w Ameryce Północnej zarówno arktyczne masy powietrza z północnej Kanady docierają daleko na południe (blizzard – mroźny północny wiatr z intensywnymi opadami śniegu), jak i gorące i wilgotne masy powierza znad Zatoki Meksykańskiej daleko na północ. Na styku tych mas powietrza tworzą się komórki burzowe/konwekcyjne, którym czasami towarzyszą wiatry wirowe - tornada.
Nad Morzem Karaibskim i Zatoką Meksykańską corocznie rozwijają się niszczycielskie cyklony tropikalne (zwane tam huraganami).
W górach zaznacza się strefowość klimatyczna (z klimatyczną granicą wieloletniego śniegu zmieniającą się od kilkuset m n.p.m. nad Cieśn. Magellana do ponad 6000 m w suchych Andach Chilijskich).
Do strefowości klimatycznej nawiązuje strefowość glebowa i roślinna.
Najżyźniejsze gleby – czarnoziemy i kasztanoziemy występują w strefie klimatów umiarkowanie ciepłych i podzwrotnikowych kontynentalnych (w obszarach zajętych dawniej przez roślinność trawiastą) – na Wielkich Równinach i Równinach Centralnych USA i Kanady oraz w Argentynie i Urugwaju. Żyzne są też powulkaniczne andosole na Wyżynie Kolorado w USA, na Wyżynie Meksykańskiej, w Ekwadorze i Chile oraz aluwialne mady, np. w dolinie Missisipi. W północnej Kanadzie w strefie występowania wieloletnie zmarzliny dominują gleby glejowo-bielicowe, a dalej na południe bielice/podsols. W obszarach gorących występują żółtoziemy i czerwonoziemy (w klimacie wilgotnym równikowym - laterytowe).
Na południu Patagonii, na północnych wybrzeżach Kanady i Alaski, na wyspach Archipelagu Arktycznego, na Ziemi Baffina i na wybrzeżach Grenlandii występuje bezleśna tundra.
Dalej na południe dominuje kanadyjska tajga (borealne lasy iglaste). Strefa lasów liściastych i mieszanych szerokości umiarkowanych występuje w południowo-wschodniej Kanadzie i we wschodniej części USA (liczne lokalne gatunki dębów, buków, klonów – w tym klon cukrowy, choina kanadyjska, sosna wejmutka), na zachodnim wybrzeża USA i Kanady (lasy górskie z sekwoją i innymi gatunkami) oraz na południu Chile (całoroczne lasy liściaste z bukiem południowym, dalej na północ z iglastym araukariami).
Suche lub wilgotne stepy (formacja trawiasta w klimacie umiarkowanym) występowała w Ameryce Północnej na Wielkich Równinach – prerie, w Argentynie i w Urugwaju – pampasy oraz we wschodniej Patagonii.
Pustynie i półpustynie występują w na zachodzie USA – Wielka Kotlina, stany Nowy Meksyk, Arizona i południe Kalifornii (Pust. Gila, Pust. Mojave i inne) w północno-wschodnim Meksyku (Sonora, Chihuahua) - występują tu typowe kaktusy kandelabrowe saguaro/karnegia olbrzymia. W Ameryce Południowej pustynne są wybrzeża Peru i północnego Chile (Pust. Atakama) oraz północno-zachodnia Argentyna i południowa Boliwia (płaskowyż Puna de Atacama).
Górskie stepy i półpustynie występują w północnej części Wyż. Meksykańskiej oraz na Altiplano w Andach (formacje roślinne paramo i puna).
Kolczaste zarośla występują lokalnie w Ameryce Środkowej, w Gran Chaco w Boliwii i Paragwaju oraz na północnym wschodzie Brazylii (katinga).
W południowej Kalifornii (chaparral) i środkowym Chile występuje krzewiasta roślinność typu śródziemnomorskiego.
Formacja trawiasta klimatu gorącego – sawanna występuje w Wenezueli nad Orinoko (llanos), we wschodniej i centralnej Brazylii (campos i cerrado) i lokalnie na Antylach.
Formacje leśne gorących stref klimatycznych obejmują zarówno suche lasy podzwrotnikowe tracące liście w porze suchej (np. w południowym Meksyku), wilgotne lasy podzwrotnikowe (np. na Florydzie z cypryśnikiem błotnym) oraz wilgotne lasy równikowe (największe połacie na Niz. Amazonki - selva, ale również w Gujanie, zachodniej Kolumbii, w Ameryce Centralnej i na Antylach) - z mahoniowcami, bananowcami, puchowcem pięciopręcikowym. Szczególnie bogate gatunkowo są górskie lasy równikowe (w tym lasy mgielne).
Bogata jest też fauna Ameryk. W Ameryce Północnej wykazuje ona wiele podobieństw do fauny Azji i Europy. Daleko na północny występują woły piżmowe, niedźwiedzie polarne i morsy. W strefie tajgi bobry kanadyjskie i łosie. Występują tu też jelenie (jeleń wirginijski i wapiti), na preriach żyły bizony (krewni żubra), niedźwiedzie (czarny – baribal i szary - grizzly), psowate (wilki i kojoty), kotowate (puma, a dalej na południe w klimacie gorącym jaguary i oceloty). Bardziej oryginalna jest fauna wywodząca się z Ameryki Południowej. Żyją tu ssaki z grupy szczerbaków (leniwce, pancerniki i mrówkojady), małpy szerokonose (wyjce, kapucynki i inne), tapiry anta (w Amazonii), małe i duże gryzonie (szynszyle, kapibary i inne) oraz lokalne wielbłądowate (alpaki, lamy, guanako i wikunie w Andach).
Bogata i oryginalna jest fauna ptasia: kolibry, papugi (m.in. ary), kondory, nandu (wielkie nieloty gł z Argentyny) oraz fauna gadzia (węże takie jak: grzechotniki, mokasyny, boa dusiciele, czy anakondy, jak również aligatory i kajmany). W wodach (m.in. Florydy i w Amazonce) żyją śródlądowe manaty i diugonie.
Ameryka Północna i Ameryka Południowa są bogate w wody śródlądowe.
Najdłuższe rzeki Ameryki Północnej to:
- Missisipi z głównym dopływem Missouri – 6 275 km (o powierzchni dorzecza ponad 3,2 mln km2), wpada do Zat. Meksykańskiej (inne duże dopływy – Ohio i Arkansas),
- Mackenzie – 4 241 km, rzeka w północnej Kanadzie, wpada do Morza Beauforta,
- Jukon – 3 185 km, w Kanadzie i na Alasce, wpada do Morza Beringa,
- Rzeka Świętego Wawrzyńca – wypływa z Jez. Ontario, długość 1 200 km od tego jeziora i 3 058 km od najdalszego krańca dorzecza (dorzecze systemu Wielkich Jezior amerykańskich), rzeka płynie na granicy USA i Kanady, wpada do Zat. Świętego Wawrzyńca, pomiędzy jeziorami Ontario i Erie płynie rzeka Niagara ze słynnym wodospadem Niagara (2 części o maksymalnej wysokości ok. 50 km i łącznej szerokości ok. 1 km),
- Rio Grande – 3 034 km, na południowym zachodzie USA i na granicy USA z Meksykiem, wpada do Zat. Meksykańskiej,
- Nelson z Sakatchewan, wpadający do Zat. Hudsona,
- Kolorado, na południowym zachodzie USA, wpada do Zat. Kalifornijskiej, dolina głęboko wcina się w Wyżynę Kolorado (ma płytową budowę geologiczną) tworząc malownicze kaniony (w tym Wielki Kanion Kolorado)
i Kolumbia, w północno-zachodniej części USA, wpada do Pacyfiku.
Najdłuższe rzeki Ameryki Południowej to:
- Amazonka z Ukajali i Apurimac – 6 400 km (inne źródłowe odcinki Amazonki to Marañon z Huallagą), ma największe dorzecze na świecie (ok. 7 mln km2) i największy spośród wszystkich rzek przepływ (średnio 120 tys. m3/s u ujścia), jej duże dopływy to m.in.: Madeira (prawostronny) oraz Rio Negro (lewostronny),
- Parana z Rio de La Plata (największym na świecie estuarium) – 4 880 km, z największymi dopływami Paragwaj i Urugwaj (na lewostronnym dopływie Iguaçu zlokalizowany jest wodospad o wysokości 60-80 m, opadający ponad 270 strugami wody o łącznej szerokości ok. 4 km),
- Sao Francisco, w Brazylii o długości 2 914 km,
- Orinoko, o długości 2 160 km, o dorzeczu położonym na obszarze Kolumbii i Wenezueli,
i Magdalena, w Kolumbii, o długości 1 528 km.
Rzeki te należą do zlewiska Oceanu Atlantyckiego. Do zlewiska Oceanu Spokojnego należy niewiele ponad 10% powierzchni kontynentu. Najdłuższa rzeka zlewiska Pacyfiku – Loa w północnym Chile ma długość 440 km.
W Ameryce Północnej istniej wiele jezior (zwłaszcza w jej części północnej). Misy jeziorne mają genezę polodowcową lub tektoniczno-polodowcową (taką genezę mają największe jeziora – istnieją też jednak np. jeziora meteorytowe, np. Lac à l’Eau Claire w Kanadzie). Obecność jezior polodowcowych wiąże się z rozwojem w plejstocenie lądolodu laurentyjskiego oraz tarczy lodowej Gór Skalistych i Gór Kaskadowych. Pokryły one całą Kanadę i północną część USA (głazy narzutowe i wygłady lodowcowe zobaczyć można np. w Central Park w Nowym Jorku). Największe są: tzw. Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie: Jez. Górne (82,1 tys. km2 powierzchni – 2. pod względem wielkości jezioro na świecie, maksymalna głębokość 406 m), Jez. Michigan (57,8 tys. km2 powierzchni), Jez. Huron (59,6 tys. km2 powierzchni), Jez. Ontario (19,5 tys. km2 powierzchni), Jez. Erie (25,7 tys. km2 powierzchni).
Inne duże jeziora Ameryki Północnej to m.in.: Wielkie Jezioro Niewolnicze, Wielkie Jezioro Niedźwiedzie, Jezioro Winnipeg, Wielkie Jezioro Słone.
W Ameryce Południowej jezior jest mniej. Za największe (powierzchnia 14,3 tys. km2) z nich uważane jest Jezioro Maracaibo (właściwie wysłodzona zatoka morska). Inne laguny morskie/jeziora lagunowe to Mirim i Patos na wybrzeżu Brazylii. W Andach (w Peru i Boliwii) położone są tektoniczne jeziora: Titicaca (prawie 8,4 tys. km2) i Poopo (jezioro słone). Inne jeziora to: również słone Mar Chiquita w Argentynie, czy proglacjalne (zasilane przez topniejący lodowiec) jeziora: Viedma i Argentino w argentyńskiej Patagonii.
Właśnie w Patagońskich Andach istnieją 2 tarcze lodowe (pozostałość z plejstocenu), spływające w dół lodowcami dolinnymi (zasilającymi rzeki i jeziora). Czapy lodowe pokrywają też wyższe partie Ziemi Baffina i Wyspy Ellesmere’a w Kanadzie. Większość Grenlandii pokryta jest przez lądolód grenlandzki, o powierzchni >1,8 mln km2. W Kordylierach i w Andach istnieją lodowce górskie.