Stworzona przez Alberta Einsteina szczególna teoria względności opiera się na dwóch postulatach, które były wielokrotnie weryfikowane w różnego rodzaju eksperymentach. Nigdy jednak nie znaleziono żadnego od nich odstępstwa.
Postulat 1.
Prawa fizyki są jednakowe we wszystkich inercjalnych układach odniesienia. Nie można wyróżnić jednego, konkretnego układu, względem którego można by opisywać wszystkie zjawiska i procesy fizyczne.
Postulat 2.
Istnieje pewna graniczna prędkość rozchodzenia się informacji w przyrodzie, której wartość nie zależy od wyboru układu odniesienia. Prędkością tą jest prędkość światła w próżni.
Postulaty Einsteina są rozszerzeniem o wszystkie prawa fizyki teorii względności Galileusza, która zakładała jedynie, że prawa mechaniki są jednakowe we wszystkich układach inercjalnych. Równouprawnienie układów inercjalnych nie oznacza, że wyniki pomiarów różnych wielkości fizycznych otrzymane w różnych układach będą identyczne. Jednakowe są tylko prawa fizyki, które prowadzą do otrzymania wspomnianych wyników.
Mechanika oparta na zasadzie względności Einsteina nazywana jest mechaniką relatywistyczną i jest ona uogólnieniem praw mechaniki klasycznej, która daje poprawne wyniki tylko w przypadku prędkości znacznie mniejszych od prędkości światła.