Pojęcie „Ojców Europy” lub – inaczej mówiąc – „ojców integracji europejskiej” odnosi się do wybitnych polityków, którzy po drugiej wojnie światowej dostrzegli pilną potrzebę działań integracyjnych wśród państw zniszczonej wojną Europy. Celem integracji miał być z jednej strony rozwój gospodarczy, a z drugiej – budowa więzi, które przezwyciężą podziały i nie pozwolą na wybuch kolejnego konfliktu.
Do Ojców Europy najczęściej zalicza się polityków (z Belgii, Holandii, Niemiec, Włoch, Wielkiej Brytanii, Luksemburga i Francji): Jeana Monneta, Roberta Schumana, Paula Henriego Spaaka, Alcide de Gasperiego, Konrada Adenauera, a także Charles'a de Gaulle'a oraz Winstona Churchilla. Niektórzy dołączają do nich również innych polityków: Josepha Becha, Johanna Willem Beyena, Waltera Hallsteina, Sicco Mansholt oraz Altero Spinelli.
Energiczne działanie wymienionych osób w kierunku pokojowej i zjednoczonej Europy doprowadziło do rozwoju idei integracji europejskiej i stało się impulsem rozwoju Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, a potem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i obecnej instytucji – Unii Europejskiej.