Alcide de Gasperi – biografia
Alcide de Gasperi to włoski polityk, jeden z „ojców założycieli” Unii Europejskiej, premier i minister spraw zagranicznych powojennych Włoch. Przyszedł na świat w Pieve Tesino (wówczas terytorium w granicach Austro-Węgier) w 1881 roku, zmarł zaś w Borgo Valsugana w 1954 roku.
W 1900 roku został studentem filozofii na Uniwersytecie Wiedeńskim, edukację tę zakończył pięć lat później uzyskując tytuł doktora. Zajmował się także publicystyką – przez 20 lat był kierownikiem redakcji „La Voce Cattolica” (później przemianowane na „Il nuovo Trentino”). Karierę polityczną rozpoczął między innymi od posłowania do parlamentu austriackiego jako reprezentant regionu Trento. Po I wojnie światowej południowy Tyrol znalazł się w granicach Włoch, wówczas de Gasperi, wraz z zaprzyjaźnionym księdzem, założył katolicką Włoską Partię Ludową (był jej przewodniczącym od 1923 roku).
Po dojściu do władzy Benito Mussoliniego Gasperi został zmuszony do ustąpienia z funkcji szefa partii, odebrano mu także mandat poselski a w 1926 roku aresztowano. Więzienie opuścił po dwóch latach, wówczas znalazł schronienie w Watykanie, gdzie pracował jako bibliotekarz. Od 1943 roku był przewodniczącym włoskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej, w grudniu 1944 roku został ministrem spraw zagranicznych (pełnił ten urząd również w latach 1951-1953) – sprawował funkcję do 1946, wówczas został ministrem spraw wewnętrznych. W latach 1945-1953 pozostawał premierem Włoch.
W 1993 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny de Gasperiego.
Alcide de Gasperi – poglądy
Alcide de Gasperi był zwolennikiem i gorącym orędownikiem integracji europejskiej – uważał, iż zapobiec podobnym wydarzeniom jak II wojna światowa i totalitaryzmy można tylko poprzez utworzenie unii krajów europejskich. Z jego poglądów wynikało podjęcie współpracy z krajami Europy Zachodniej – zaangażował Włochy w Plan Marshalla, integrację gospodarczą, promował również Plan Schumana mający na celu utworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (doprowadził do przyjęcia Włoch do tej organizacji), brał udział w działaniach dotyczących stworzenia europejskiej polityki obrony. Za premierostwa Gasperiego Włochy stały się członkiem NATO i Rady Europy.
Jego działalność miała na celu budowę podstaw zjednoczonej Europy (proponował sojusz wojskowo-obronny i polityczny), która stanowiłaby zaporę dla komunizmu radzieckiego.