Nauka społeczna Kościoła – geneza i rozwój
Nauka społeczna Kościoła to najprościej „część nauczania Kościoła Katolickiego na temat moralnych i religijnych aspektów życia społecznego”. Elementy tej nauki istniały już od pierwszych wieków rozwoju chrześcijaństwa, jednak skryte one były w ogólnej doktrynie Kościoła, jako samodzielna doktryna społeczna wyodrębniona została dopiero w XIX stuleciu. W II połowie XIX wieku rozwój społecznej doktryny Kościoła nabrał tempa. Prekursorami jej byli m.in. niemieccy biskupi – Heinrich Pesch oraz Wilhelm von Ketteler.
Momentem przełomowym w rozwoju nauki społecznej Kościoła okazała się encyklika Rerum novarum wydana w 1891 roku przez papieża Leona XIII, która bezpośrednio odnosiła się do cieszących się wówczas popularnością liberalizmu i socjalizmu. W kolejnych dziesięcioleciach następcy Leona XIII rozwijali myśl społeczną Kościoła, nastąpiło to zwłaszcza w II połowie XX wieku, głównie za sprawą ustaleń Soboru Watykańskiego II (1962-1965).
Nauka społeczna Kościoła posiada dwa zasadnicze nurty – oficjalny i nieoficjalny. Pierwszy z nich oparty jest w najważniejszej mierze na oficjalnych dokumentach papieskich, przede wszystkim encyklikach, drugi