Przeciwstawieniem dla państwa laickiego jest państwo wyznaniowe, czyli takie, w którym panuje ścisła zależność między religią (Kościołem) i strukturami państwowymi – zasady wynikające z religii znajdują odzwierciedlenie w życiu społecznym, politycznym i ekonomicznym, przenikają do struktur państwowych. Mamy wówczas do czynienia z „fuzją struktur państwa ze strukturami danego wyznania”. Termin „państwo wyznaniowe” stosuje się jako określenie potoczne.
Tego typu państwo z reguły mają w ustawie zasadniczej zapis o uprzywilejowanej pozycji i roli w państwie jednej religii lub konkretnego Kościoła. Kościół uznany za oficjalny cieszy się poparcie i wsparcie ze strony władz państwowych – często jest dotowany z budżetu państwa, może liczyć na wiodące miejsce wśród wszystkich wyznań, co nie oznacza, iż posiada nieograniczone możliwości. Na Kościół centralny także nałożone są pewne ograniczenia, wynikają one m.in. z uznania prawa obywateli do swobody wyznania i sumienia oraz z zakazu dyskryminacji ze względów religijnych. Czasem funkcjonuje tzw. wyznaniowość otwarta, czyli gwarancją wolności wyznania dla wszystkich obywateli przy jednoczesnym braku równouprawnienia religii w państwie. Państwo wyznaniowe to model stosunków państwo-Kościół najdłużej istniejący.
Obecnie przykładami państw wyznaniowych mogą być: Malta, San Marino (religią dominującą jest tu religia rzymskokatolicka), Finlandia, Wielka Brytania, Norwegia oraz Dania (uprzywilejowane jest wyznanie protestanckie), a także Grecja i Cypr (religią oficjalną jest prawosławie).