Geneza
Pierwsze wydanie Zbyt głośnej samotności Bohumila Hrabala przypada na rok 1978 – jako najsłynniejsze dzieło pisarza książka była potem wielokrotnie wydawana ponownie, w latach 1982, 1989, 1989, 1993, 1996, 2003. Gdy w 1968 roku Hrabal otrzymał zakaz publikowania w druku oficjalnym przez władze komunistyczne, część jego dzieło ukazywała się w wydawnictwach podziemnych – między innymi właśnie Zbyt głośna samotność.
Styl i problematyka
Powieść Hrabala jest utworem utrzymanym w konwencji realistycznej, choć posiada szeroki wymiar symboliczny, zwłaszcza zakresie problematyki krążącej wokół najważniejszych pytań egzystencjalnych i kondycyjnych. Problemy poruszane w refleksach głównego bohatera mają charakter uniwersalny, raczej zrozumiały dla odbiorcy każdego pokolenia w różnych zakątkach świata, nie tylko typowego Europejczyka.
W najdojrzalszej książce Bohumila Hrabala pojawiają się także wątki filozoficzne i dialektyczne. Bohater odwołuje się także do różnorodnych mitów i tradycji.
Kreacja bohatera i świata przedstawionego
Powieść jest jednym z kilku tekstów autora, w którym kreuje on bohatera stojącego na przegranej pozycji czyli takiego, który swoją postawą nie przystaje do aktualnej rzeczywistości i warunków społecznych. Świat, w którym żyje Hantia, główna postać powieści nie jest bynajmniej sielankowy, idylliczny – odbywa się w nim nieustanna walka przeciwności, przeciwstawnych sił, a w jej największym ogniu stoi bezbronny człowiek, słaby i samotny, który ma problem z przyjęciem odpowiedniej postawy w tym konflikcie. Świat ten nie jest więc bohaterowi przyjazny, posiada swój porządek i logikę, rządzi się własnymi prawami.
Wymowa
Książka Bohumiła Hrabala jest tekstem o przemijającej na oczach bohatera epoce, zmianach, których doświadcza i nie ma nie wpływu, to bowiem silne i agresywne procesy społeczne, mentalne i obyczajowe decydują o przemianach zachodzących w rzeczywistości. Cała powieść oparta jest na refleksji głównego bohatera (narracja prowadzona jest w pierwszej osobie), w której próbuje on być może przestrzec świat przed możliwymi zgubnymi skutkami postępu i zbytniego przywiązania do niego. Może również stanowić wyraz jego żalu nad słabą kondycją XX-wiecznego człowieka.