Judym nie jest postacią jednoznaczną – Żeromski przedstawia jego postępowanie, przytacza wypowiedzi, ale unika bezpośredniej oceny bohatera. Niewątpliwie to postać złożona i wewnętrznie rozdarta. Z bohaterami pozytywistycznymi łączą Judyma przede wszystkim wyznawane poglądy.
Podobnie jak większość bohaterów literackich tej epoki, doktor Judym wywodzi się z klasy robotniczej. Tylko przypadek pozwala mu wybić się ponad swoje pochodzenie – zamożna ciotka pomaga mu zdobyć wykształcenie. Judym wybiera zawód lekarza. Traktuje swoją pracę jako powołanie, jego zdaniem lekarz to nie tylko profesja, ale – misja niesienia pomocy najbardziej potrzebującym. W swoim oddaniu idei polepsza stosunków społecznych i poprawy bytu najuboższych jest Judym prawdziwym pozytywistą. Doktor wierzy w wartość i skuteczność pracy organicznej oraz pracy u podstaw. Uważa, że trzeba uświadamiać robotników i chłopów o konieczności higieny, alby zapobiegać szerzącym się pośród nich chorobom.
Także stosunek Judyma do pracy jest iście pozytywistyczny. Praca świadczy – zdaniem bohatera – o wartości człowieka. Wyżej ceni on ciężką pracę robotników niż dobre maniery arystokracji, sam oddaje się powierzonym obowiązkom z zaangażowaniem. Prowadząc praktykę w Cisach wszystkiego dogląda osobiście, pracuje od wczesnych godzin rannych, kończy późnym wieczorem. Sprawy zawodowe stawia ponad osobistymi.
Judym jest społecznikiem. Widać to wyraźnie w postulatach zawartych w odczycie „Kilka uwag czy Słówko o sprawie higieny”. Jest gotów walczyć o poprawę warunków w szpitalach i przytułkach, w których leczą się robotnicy. Fakt, że występuje z odczytem w gronie warszawskich lekarzy, wskazuje również na pozytywistyczne dążenie do zjednoczenia sił. Pozytywiści nie szukali sławy. Liczył się cel, a ten można było osiągnąć wyłącznie przez współdziałanie.
Żeromski w „Dziennikach” określił Judyma mianem „chybionego pozytywisty”, ponieważ jego pozytywistyczne ideały kłóciły się z namiętną i refleksyjną naturą, skłonnością do porywów serca i dużą wrażliwością.