Geneza
Romantyzm we Francji pojawia się na początku XIX wieku, jednak już od czasu Wielkiej Rewolucji Francuskiej można mówić o pewnych tendencjach preromantycznych. Z pewnością nurt, któremu we Francji było najbliżej do nowej estetyki to sentymentalizm sygnowany znaczącym nazwiskiem Jana Jakuba Rousseau, jako twórcy powieści epistolarnej „Julia, czyli Nowa Heloiza”.
Najważniejsze zjawiska i twórcy
Typowo francuskie zjawiska romantyczne to np. frenezja romantyczna, czyli tendencja artystyczna polegająca na komponowaniu dzieła literackiego z elementów dziwnych i budzących strach, często polegająca na wprowadzaniu krwawych, upiornych motywów. Ponadto to właśnie we Francji zostaje zapoczątkowana tak zwana „choroba wieku”, czyli postawa kryzysu i wyczerpania charakteryzująca młodego bohatera. Tutaj wreszcie powstaje typowy dramat romantyczny.
Najważniejsi twórcy francuskiego romantyzmu to Francois Rene Chateaubriand, autor „Ducha chrześcijaństwa” (1802). Jest to dzieło, w którym mamy do czynienia z ostrym odcięciem się od scjentyzmu epoki oświecenia i zwróceniem się w stronę treści duchowych.
Inną ważną osobowością był Alfred de Muset, autor słynnej „Spowiedzi dziecięcia wieku” (1836). To właśnie tu pojawia się postać Oktawa cierpiącego na „chorobę wieku”. Bardzo duże znaczenie w całej literaturze europejskiej zyskał również Stendhal swoją powieścią „Czerwone i czarne”. Głównym bohaterem utworu jest Julian Sorel, postać wywodząca się z nizin klasowych, która walczy o godne miejsce w społeczeństwie. Na gruncie prozy historycznej romantyzm francuski przynosi tak znamienitego twórcę jak Aleksander Dumas-ojciec, autor „Trzej muszkieterów” i „Hrabiego de Monte Christo”.
Najważniejszym romantykiem francuskim o światowej sławie był natomiast Victor Hugo. To właśnie u niego można zaobserwować romantyczną frenezję w dziele zatytułowanym „Han w Islandii”. Jednak do historii literatury przeszedł przede wszystkim jako autor dramatów „Cromwell” (1827) i „Hernani” (1830). Hugo stworzył nowy typ dramatu, odcinając się całkowicie od klasycyzmu, poprzez mieszanie artystycznych stylów i konwencji. Sukcesem Hugo były również jego wielkie powieści, czyli „Katedra Panny Marii w Paryżu” (1831) i „Nędznicy” (1862).