Przedmowa
Krzyś dostał pluszowego misia, którego postanowił nazwać Kubusiem Puchatkiem. Puchatkiem nazywał kiedyś Krzysiu białego łabędzia pokrytego delikatnym puchem, zaś imię Kubuś należało do zaprzyjaźnionego niedźwiadka z ZOO.
Rozdział I: w którym poznajemy się z Kubusiem Puchatkiem i z pszczołami
Puchatek schodzi ze schodków zawsze głową w dół. Dzieje się tak dlatego, że ciągnie go za sobą Krzyś. Wieczorem Puchatek i Krzyś siadają przy kominku i słuchają ciekawych historyjek. Oto pierwsza z nich:
Kubuś Puchatek mieszkał w lesie. Na drzwiach jego chatki widniała wizytówka z napisem „J. Woreczko”. Pewnego razu Puchatek wybrał się na przechadzkę i tak znalazł się na polance, gdzie rósł wielki dąb. Gdy Puchatek stanął pod dębem, usłyszał bzykanie. Po dłuższej chwili rozmyślań doszedł do wniosku, że na wierzchołku dębu mieszkają pszczoły, które produkują miód. Ponieważ miś uwielbiał miód, postanowił wspiąć się na drzewo, by się posilić. Jednak, gdy wspiął się już dość wysoko, gałąź, na której stanął złamała się i Miś spadł w zarośla pod dębem. Gdy już wygramolił się z krzaków, pomyślał, że w kłopocie może pomóc mu Krzyś, który mieszkał na drugim końcu Lasu.
Puchatek poszedł do swojego przyjaciela i poprosił go o „coś w rodzaju balonika”, by mógł dobrać się do miodu tak, by pszczoły nic nie zauważyły. Krzyś miał dwa baloniki - zielony i niebieski. Miś nie mógł zdecydować się, który kolor wybrać, lecz w końcu poprosił o niebieski balonik. Kubuś uznał, że będzie on wyglądał, jak skrawek nieba. Krzyś postanowił towarzyszyć swojemu przyjacielowi i na wszelki wypadek zabrał ze sobą swoją fuzję. Po drodze Kubuś wytarzał się w błocie, by przypominać deszczową chmurkę na tle nieba. Potem balonik został napompowany i Miś uczepił się pod nim, po czym zaczął unosić w górę. Pszczoły szybko go zauważyły i zaczęły się denerwować. Miś poprosił Krzysia, by ten patrzył w niebo i powtarzał, że zanosi się na deszcz, by w ten sposób uspokoić pszczoły. Te jednak nie dały się zwieść. Jedna z nich usiadła Kubusiowi na nosie i użądliła. Wówczas poprosił on Krzysia, by ten strzelił do balonika. Za pierwszym razem chłopiec spudłował, za drugim jednak trafił i Miś opuścił się powoli na ziemię. Łapki zesztywniały mu od trzymania sznurka, więc gdy jakaś mucha usiadła mu na nosie, próbował zdmuchnąć ją, wydając z siebie dźwięk „puch, puch, puch”. Być może także dlatego nazwano misia Puchatkiem.
Rozdział II: w którym Puchatek idzie z wizytą i wpada w potrzask
Pewnego razu Puchatek przechadzał się po lesie, podśpiewując ułożoną przez siebie piosenkę. W końcu dotarł do nory Królika. Gdy Kubuś wołał znajomego, ten początkowo odpowiadał, że nie ma go w domu albo że nie jest Królikiem. W końcu jednak zaprosił Misia do nory i poczęstował miodem i marmoladą. Miś zjadł całe zapasy Królika i gdy chciał wyjść z nory, okazało się, że potrafi się wysunąć z otworu tylko do połowy. Królik, który wyszedł tylnym wyjściem nie zdołał mu pomóc, więc zawołał na pomoc Krzysia. Chłopiec radził, by wepchnąć Puchatka z powrotem do nory, ale Królik znalazł mnóstwo argumentów, by tego nie robić. W końcu Krzyś orzekł, że należy poczekać około tygodnia, aż Kubuś trochę schudnie i wówczas będzie mógł wyjść z nory. Do tego czasu Miś nie mógł nic jeść, ale by czas mu się nie dłużył, Krzyś obiecał czytać mu bajki. Królik zaś używał tylnych łapek Kubusia, które tkwiły w norce, jako wieszaków na ręczniki. Po tygodniu, gdy Krzyś orzekł, iż można już Misia wyciągnąć, wszyscy znajomi i krewni Królika zaczęli ciągnąć Kubusia za łapki, aż w końcu udało mu się wyjść z nory. Miś podziękował za pomoc i poszedł