Po zakończeniu II wojny światowej dziesięcioletni Joseph, wraz z innymi chłopcami, pod opieką ojca Ponsa czeka na powrót rodziców. Co niedziela wszyscy chłopcy wystawiani są „na licytację” – muszą chodzić po scenie, by rodzice mogli ich rozpoznać lub ktoś zechciał zaadoptować. Po kolejnym nieudanym występie wspomina jak to wszystko się zaczęło.
Był rok 1942. Miał 7 lat i jechał z matką tramwajem przez Brukselę. Kiedy wsiedli żołnierze i jego matka usłyszała o czym rozmawiają, wysiedli na najbliższym przystanku. Zaprowadziła chłopca do hrabiny de Sully, by chłopiec tam na nią poczekał. Kobieta wyznała mu, że matka usłyszała, że w ich dzielnicy mają być aresztowania i poszła zawiadomić ojca i jak najwięcej ludzi, a co się z tym wiązało mogła nie wrócić. Gdy przychodzą rodzice opowiadają, że wiele osób zostało pojmanych. Hrabia obiecuje, że zajmie się nimi i ich synem, jednak będą musieli się z nim rozstać na jakiś czas. Cała żydowska rodzina zostaje w pięknym domu na noc.
Następnego dnia rodzice chłopca wychodzą i już nie wracają. Pewnego dnia przychodzą policjanci, oskarżając hrabinę o ukrywanie żydowskiej rodziny. Ona każe im przeszukać dom i twierdzi, że Joseph jest jej bratankiem. Następnego dnia chłopiec musi opuścić dom hrabiego i zostaje przekazany pod opiekę ojca Ponsa. Ojciec przyjeżdża po niego na rowerze i zabiera go do swojej wioski – Chemlay. Po przyjeździe zostaje przekazany aptekarce Mademoiselle Marcelle i przygotowywane są dla chłopca dokumenty na zmienione nazwisko – Bertin. Na jej rozkaz chłopiec kradnie klucze z płaszcza burmistrza, a kobieta wykrada kartki, by przekazać je ojcu Ponsowi, dzięki czemu chłopiec może zostać umieszczony w jego szkole w Żółtej Willi. Opiekunem chłopca zostaje 16letni Rudi, żydowski chłopiec. W niedzielę wszyscy chłopcy szli na mszę do lokalnego kościoła, która jest dla Josepha fascynującym wydarzeniem. Później, w ogrodzie, chłopcy płaczą nad wizerunkami Maryi wspominając swoje mamy. Znajduje ich ojciec Pons, Rudi ucieka, kapłan tłumaczy drugiemu chłopcu co to znaczy być Żydem. Chłopcy odkrywają sekret ojca – nocami wymykał się do kaplicy w ogrodzie, gdzie odbiera tajemniczą dostawę. Joseph śledzi go dwukrotnie, za drugim razem poznając rozwiązanie – ojciec w krypcie kaplicy urządził synagogę. Kapłan tłumaczy mu, że jest kolekcjonerem, jak pierwszy kolekcjoner na ziemi – Noe. Tamten z obawy przed potopem zbierał zwierzęta, by je uchronić od zagłady, on prowadzi kolekcje żydowską i cygańską, by te kultury przetrwały, nawet jeśli nikt z tych narodowości nie przeżyje wojny. Umawiają się, że ojciec będzie uczył chłopca wszystkiego czego sam dowie się o judaizmie.
Na wiosnę niepokoi księdza zbliżająca się pierwsza komunia – nie może pozwolić, by przystąpili do niej żydowscy chłopcy. Razem z Mademoiselle Marcelle wymyślają fałszywą epidemię, żeby chłopcy mogli zostać w szkole. W czasie gdy wszyscy są w kościele na ośrodek najeżdża gestapo, ale aptekarce udaje się odstraszyć ich udawanymi objawami. Ojciec wciąż się obawia, że pewnego dnia do szkoły wkroczy gestapo i sprawdzi, którzy z chłopców sa obrzezani. Dzieje się to w sierpniu 1943 roku – oficer gestapo, szukając zbiegłego partyzanta, który mógł się ukryć w szkole, wchodzi do łazienki gdzie chłopcy biorą prysznic. Szybko orientuje się, że ma do czynienia z żydami. Zamiast ich pojmać, daje ojcu Ponsowi pieniądze na cukierki dla dzieci.
Zaczyna się nowy rok szkolny. Rudi nie chce się uczyć, bo jego rodzice i rodzeństwo byli intelektualistami, a i tak zostali wywiezieni – on uniknął tego losu, bo był na wagarach. Josephowi wydaje się, że widzi swojego ojca jak przejeżdża na traktorze niedaleko szkoły. Ojciec Pons tłumaczy chłopcu różnice między chrześcijaninem i żydem. Desant w Normandi wszystkich nastraja optymistycznie. Mademoiselle Marcelle przed niedzielną mszą gra hymn narodowy, za co zostaje zabrana przez gestapo. Znalezione w jej domu negatywy zdjęć do dokumentów demaskują żydowskich chłopców. Oficer daje ojcu czas do 7 rano, aby przygotował ich do drogi. Zainscenizowane zostaje przejęcie chłopców przez partyzantów – żydzi uciekają razem z księdzem – chronią się w krypcie, wcześniej tworząc fałszywy trop. Partyzanci stopniowo zabierali dzieci w inne miejsca. Wezwolenie brukseli następuje 4 września 1944 roku, gdy w krypcie zostaje tylko 3 chłopców, Joseph i ojciec.
Wszyscy chłopcy wrócili znów do Żółtej Willi. Ojciec dowiadywał się o los ich rodzin. Udało mu się odnaleźć matkę Rudiego. Co niedziela wszystkie dzieci z okolicy, które nie odnalazły jeszcze rodziców, pokazywane były w Żółtej Willi. Po jednym z takich wystąpień Joseph spotyka rodziców idąc z Rudim do wioski. Okazuje się, że pracowali na farmie niedaleko od Chemlay.
Po powrocie do Brukseli chłopiec źle czuje się w nowym miejscu. Nie chce mieć bar micwy, pragnie przyjąć religię katolicką, co rozjusza jego ojca. Chłopiec ucieka na rowerze do Żółtej Willi. Ojciec przekonuje go, by pogodził się z tym, że jest Żydem.
Joseph spisuje tę historię mając 60 lat. Pozostał Żydem, przekazał tę religię swoim dzieciom. Utrzymywał kontakt z ojcem Ponsem, który wciąż zakładał nowe kolekcje, gdy jakiś naród był zagrożony. Razem z Rudim założyli Las ojca Ponsa. Joseph założyl Palestyńska kolekcję.