„Do potomnego” - analiza
„Do potomnego” to jeden z najbardziej znanych utworów Tadeusza Gajcego – poety, którego życie naznaczone zostało zdeterminowane przez II wojnę światową. Wiersz składa się z 21 strof o zróżnicowanej budowie. Zalicza się do nurtu liryki inwokacyjnej, co sugeruje sam tytuł – zwrot do adresata. Adresatem słów podmiotu lirycznego jest potomny, a więc ten, który przyjdzie po nim, będzie żył już w innym świecie.
Liczba sylab w wersach nie jest jednakowa, chociaż dominują te liczące po dziewięć i osiem (dzięki czemu rytm utworu jest równomierny). Pojawiają się zarówno rymy przeplatane, jaki i parzyste. Nie są one jednak regularne – niektóre klauzule nie mają swoich odpowiedników, niektóre opierają się na asonansach i konsonansach.
Warstwa stylistyczna dzieła Tadeusza Gajcego jest dość bogata i zróżnicowana. Na pierwsze miejsce wysuwają się epitety, które budują nastrój i uplastyczniają porównanie dwóch światów (np. „martwe palce”, „struchlałym krokiem”, „tło błękitne”, „srebrnym łukiem”). W podobnym celu podmiot liryczny posługuje się porównaniami (np. „o wieżach sztywnych jak o palcach”, „martwe palce cicho leżą jak gdyby śpiąc”, „wysoka świeca jak ołówek na stole