stopniu przez senat miasta. Zjednoczenie państw niemieckich (właściwie przyłączenie NRD i Berlina Zachodniego do RFN) miało miejsce w 1990 roku. Odbyło się ono za zgodą czterech dawnych mocarstw okupacyjnych.
W najbliższej przyszłości na terenie Europy mogą pojawić się nowe państwa. W roku 2008 niepodległość ogłosiła Republika Kosowa, dawna prowincja autonomiczna Serbii, zamieszkana przez albańską większość. Na razie jest jednak ona formalnie państwem nieuznawanym, administrowanym przez ONZ przy pomocy wojsk NATO. Wiele państw (m.in. Rosja) w dalszym ciągu uważa jednak Kosowo za integralną część Serbii. Niepodległościowe ambicje mają też Szkoci w Wielkiej Brytanii i Katalończycy w Hiszpanii. W prowincjach zamieszkanych przez oba ta narody w 2014 roku zapowiedziane zostały referenda niepodległościowe. Rozpad (od wielu lat) grozi też Belgii. To królestwo, powstałe w 1830 roku po oderwaniu od Niderlandów, połączyło katolików: niderlandzkojęzycznych Flamandów i francuskojęzycznych Walonów. Współcześnie jest to państwo federacyjne o bardzo szerokiej autonomii Walonii, Flandrii (których mieszkańców niewiele już łączy) i stołecznego regionu Brukseli (położony jest w obrębie Flandrii, ale zamieszkany jest głównie przez Walonów).
Na pozostałych kontynentach na kształtowanie granic politycznych największy wpływ miał podbój kolonialny przez mocarstwa europejskie, a następnie dekolonizacja (w Ameryce Łacińskiej – poza Karaibami – na początku XIX wieku, a w Afryce, Azji i Oceanii w XX wieku). Granice były tam zazwyczaj wytyczane przez państwa kolonialne, nawiązując do przeszkód naturalnych (np. łańcuch Himalajów oddzielający Indie od Chin) lub arbitralnie prowadzone (granice geometryczne) przez tereny słabo zamieszkane lub słabo poznane (pustynie, lasy tropikalne). Często przecinały one obszar zamieszkany przez jedną grupę etniczną – np. nomadowie Tuaregowie zamieszkują w Algierii, Libii, Nigrze, Mali i Burkina Faso, Masajowie w Kenii i Tanzanii a Pasztunowie w Afganistanie i Pakistanie. Granice kolonii łączyły też na jednym terytorium różne grupy etniczne (np. przed podbojem angielskim Indie były politycznie podzielone, dziś mieszkają na ich terytorium grupy znacznie różniące się językiem, zaś w Nigerii żyją razem muzułmańscy Hausa i Fulanie, animistyczni i chrześcijańscy Ibo i Joruba oraz kilkanaście innych grup etnicznych). Powodowało to i powoduje krwawe konflikty etniczne w krajach Azji i Afryki.
W koloniach angielskich zasiedlonych przez imigrantów z Wysp Brytyjskich rząd Wielkiej Brytanii pod wpływem udanego buntu w koloniach amerykańskich i powstania USA przyznał mieszkańcom znaczną autonomię. Na początku XX wieku uzyskały one status dominium, będący zapowiedzią przyszłej pełnej niepodległości.
Oryginalny status polityczny posiadały po 1918 roku dawne kolonie niemieckie i dawne arabskie prowincje Turcji. Powstała wówczas Liga Narodów przekazała je jako terytoria mandatowe w zarząd krajom Ententy: Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii i Japonii oraz brytyjskim dominiom – Związkowi Południowej Afryki (dzisiejsze RPA), Australii i Nowej Zelandii. Po II Wojnie Światowej terytoria te przekształcono w terytoria powiernicze ONZ (USA przejęło dawne terytoria mandatowe Japonii na Pacyfiku). W 1947 roku dołączono do nich dawne kolonie włoskie.
W Ameryce Łacińskiej dawne kolonie hiszpańskie i portugalska Brazylia stały się niezależne od swoich metropolii (kolonie hiszpańskie po wojnach wyzwoleńczych) w drugiej i trzeciej dekadzie XIX wieku. Część granic państwowych nawiązuje tam do granic pomiędzy dawnymi hiszpańskimi wicekrólestwami i prowincjami;
