Liga Narodów była pierwszą organizacją międzynarodową o charakterze uniwersalnym – powstała ona w wyniku doświadczeń I wojny światowej, 28 czerwca 1919 r. Celem Ligi Narodów był „rozwój współpracy między narodami i zapewnianie im pokoju i bezpieczeństwa”.
Organizacja nie spełniła pokładanych w niej nadziei i została rozwiązania w 1946 r. - zastąpiła ją Organizacja Narodów Zjednoczonych posiadająca zwiększone kompetencje, zakres działania i poszerzone, bardziej sprecyzowane cele. Obecnie uważa się Ligę Narodów za organizację, której głównym (choć nieformalnym) celem było utrzymywanie dominującego znaczenia Francji i Wielkiej Brytanii).
Warto zaznaczyć, że chociaż inicjatorem powstania Ligi Narodów był amerykański prezydent Woodrow Wilson, Stany Zjednoczone nie przystąpiły do organizacji.
Organami Ligi Narodów były:
- Zgromadzenie – zbierało się przynajmniej raz w ciągu roku i posiadało szerokie kompetencje, przede wszystkim dotyczące działań podejmowanych w przypadku zagrożenia światowego pokoju.
- Rada – w praktyce najważniejszy organ Ligi, kierowała politycznymi sprawami Ligi. W jej skład wchodzili przedstawiciele ówczesnych mocarstw oraz kilku innych państw. Przykładowymi funkcjami Rady były: działania mediacyjne, przygotowanie planów zmniejszenia uzbrojenia w poszczególnych krajach, decydowanie o działalności w przypadku naruszenia integralności poszczególnych krajów członkowskich itp.
- Sekretariat – przygotowywał budżet, materiały dla Zgromadzenia i Rady, pełnił ważne funkcje informacyjne (zbieranie i rozpowszechnianie danych), organizował pracę organizacji. Jego siedzibą była Genewa.
Przez ponad dwudziestoletni czas działalności Ligi (w trakcie II wojny organizacja właściwie nie funkcjonowała) miała ona trzech sekretarzy: J. E. Drummonda z Wielkiej Brytanii, Josepha Anevola z Francji oraz Seana Lestera z Irlandii.