Zew krwi - streszczenie

Akcja powieści rozpoczyna się jesienią 1897 roku, kiedy w okolicach w Klondike dochodzi do odkrycia nowych złóż złota. Czteroletni Buck prowadzi dostatnie i spokojne życie w domu sędziego Millera, zostaje jednak sprzedany handlarzowi psów przed zadłużonego Manuela pracującego w gospodarstwie jako pomocnik ogrodnika. Trafia do Seattle, gdzie człowiek w czerwonym swetrze daje mu pierwszą lekcję ludzkiego okrucieństwa, stamtąd zaś zostaje przetransportowany statkiem na Północ do brzegów zatoki Dyea. W zaśnieżonej osadzie Buck po raz pierwszy doświadcza również okrucieństwa innych zwierząt stając się świadkiem zagryzienia przez współtowarzyszy jego przyjaciółki ze statku, nowofundlandki Curly.

Pies trafia do pracy w zaprzęgu pocztowym niejakiego Perraulta, kanadyjskiego Francuza pracującego jako rządowy kurier, któremu w codziennych obowiązkach pomaga Metys François. W ekstremalnych warunkach egzystencji w Bucku budzą się naturalne instynkty pchające go do walki o przetrwanie, często bezpardonowe zmuszające do kradzieży i wykorzystywania swojej siły wobec słabszych. Wykorzystuje je również w niezwykle brutalnym starciu z watahą wygłodniałych huskich z pobliskiej wioski indiańskiej, które nocą atakują obóz w poszukiwaniu jedzenia, jak i w otwartej wojnie, jaka roztacza się szybko między nim, a przewodzącym całemu zaprzęgowi huskiemu o imieniu Szpic. Do ostatecznego starcia dochodzi w czasie gonitwy psów z zaprzęgu za królikiem – daleko od świszczących batów Perraulta i Françoisa psy stają do bezwzględnej walki, w której wygrywa poddany instynktowi krwi Buck.

Zwycięzca zajmuje miejsce Szpica w zaprzęgu, niedługo później obaj mężczyźni zostają jednak oddelegowani do innych zadań, a psy trafiają do pół Szkota, pół Indianina, który przejmuje ich obowiązki. Z racji skrajnego zmęczenia po podróżach z Dawson do przełęczy odbywanych w rekordowym tempie, „załoga” zaprzęgu zostaje wymieniona na nową, a psy trafiają do Hala i Charlesa podróżujących w towarzystwie Mercedes – żony jednego z nich i siostry drugiego. Mężczyźni, choć dobroduszni, nie mają pojęcia o prowadzeniu zaprzęgu w tak trudnych warunkach, doprowadzając zarówno samych siebie, jak i psy do skraju sił. Podróżni docierają do obozu Johna Thorntona próbując biciem zmusić wykończone psy do powstania z ziemi, osadnik nie wytrzymuje jednak i zdecydowanym gestem odcina dogorywającego Bucka od zaprzęgu. W chwilę później pies i jego nowy pan obserwują jak cała karawana znika pod taflą zbyt cienkiego lodu.

Thorton jest prostym, dobrodusznym człowiekiem kochającym naturę i zwierzęta. Zeszłej zimy odmroził sobie stopy, toteż towarzysze zostawili go w osadzie, by wydobrzał i tu los styka go z Buckiem. U jego boku, w towarzystwie suczki Skeet i ogromnego psa Niga, Buck uczy się prawdziwej miłości do człowieka i bezwzględnego oddania; dlatego też kiedy po Thortona wracają jego towarzysze – Hans i Pete – i zabierają go do miasta, pies zagryza niejakiego Czarnego Burtona, gdy ten próbuje pobić jego pana. Buck ratuje później Thortona przed śmiercią w rwącym nurcie rzeki, a także wygrywa dla niego niemal niemożliwy zakład o przeciągnięcie w pojedynkę sań z półtonowym ładunkiem.

Kiedy mężczyźni przenoszą się w górę rzeki w poszukiwaniu złota, w Bucku odzywa się głos natury wzywający go w głąb lasu. Po powrocie z jednej z kilkudniowych wypraw pies zastaje obozowisko w rękach wojowników z plemienia Yeehat, a wszystkich swoich towarzyszy – łącznie z ukochanym Thortonem – martwych lub dogorywających. Pęka wtedy ostatnia nić łącząca Bucka z cywilizacją, pies dołącza więc do stada wilków i szybko staje się jego przywódcą spędzając resztę dni w leśnej puszczy na zajęciach właściwych dzikiemu zwierzęciu.