Akcja sztuki Tadeusza Słobodzianka rozpoczyna się w 1925 roku. Jest to historia opowiadająca o grupie dziesięciu uczniów, należących do jednej klasy. Są to dzieci zarówno narodowości polskiej, jak i żydowskiej. Młodzież lubi spędzać razem czas, bawiąc się, ucząc, wspierając i wymieniając doświadczenia. Niestety okres tej sielanki kończy się wraz z chwilą wkroczenia do Polski radzieckich i niemieckich wojsk. Wybucha popłoch spowodowany, rozsiewaną przez okupanta, ideologią antysemicką, prowadzącą do masowego pogromu Żydów. Prawie wszyscy obywatele tej narodowości zostają zbiorowo spaleni w stodołach lub publicznie zamordowani na rynku. Tylko nielicznym osobom udaje się przeżyć ten terror, jednak po zakończeniu wojny przemoc nie ustaje. Nadchodzi jednak okres rozliczeń przeszłości, z której wiele doświadczeń jest niejednoznacznych i trudnych do zakwalifikowania.
Przed rozpoczęciem właściwe fabuły autor wymienia z imienia i nazwiska wszystkich jedenastu bohaterów dramatu. Poznajemy ich daty urodzenia oraz śmierci (wszyscy urodzili się w okresie między 1918 a 1920 rokiem). Różne były natomiast daty ich odejścia – niektórzy zginęli w czasie II wojny światowej, inni zmarli dopiero w latach 80.
Na pierwszej lekcji wszyscy uczniowie po kolei się przedstawiają, mówią o tym czym zajmują się ich rodziny i kim chcieliby zostać w przyszłości. Władek chciałby być np. furmanem, a Rysiu pragnie latać jako pilot. Rachelka natomiast marzy o karierze lekarza. Perypetie dzieci są raczej zwyczajne, chłopcy kolegują się ze sobą, psocą, zakochują się w dziewczynach. Wspólnie wymyślają zabawy np. w żydowskie wesele. Nastrój i atmosfera w klasowym gronie drastycznie zmieniają się gdy dochodzi do pierwszych zbrodni dokonanych przez okupantów na tle etnicznym.
Fabuła sztuki dociera do czasów współczesnych, z perspektywy których poznajemy dzieje każdego ucznia oraz jego drogę do dorosłości.