Geneza i gatunek
Ogród o rozwidlających się ścieżkach to opowiadanie Borgesa, wchodzące w skład zbioru o tym samym tytule. Argentyński pisarz właściwie połączył i wydał dwa zbiory pod wspólnym tytułem Fikcje, który ukazał się w 1944 roku. W 1962 dokonano tłumaczenia na język angielski, co przyczyniło się do popularności pisarstwa Borgesa w Europie i na świecie. Sam tekst Ogród o rozwidlających się ścieżkach powstał w 1941 roku i jest zaliczany do opowieści-labiryntu. Ten rodzaj utworu uznawany jest zaś za reprezentanta realizmu magicznego. W istocie, Jorge Louis Borges uchodził za jednego z pierwszych przedstawicieli tego nurtu literackiego.
Konwencja i styl
Opowiadanie Borgesa charakteryzuje się połączeniem dwóch estetyk – elementów rzeczywistości realnej oraz składników o charakterze fantastycznym, wzajemnie się przeplatających. Te dwie konwencja funkcjonują w tekście na zasadzie syntezy – to co realne wydaje się czytelnikowi nierzeczywiste, a to co fantastyczne – zyskuje wymiar doświadczalny. Opowieść-labirynt charakteryzuje się pozornym brakiem logiczności w warstwie fabularnej i opisowej. W utworze Argentyńczyk połączył motywy wojennego niepokoju, środowiska szpiegowskiego, magii o charakterze orientalnym, elementy strachu ale także bohaterskości. Sporo składników jak na jedno, stosunkowo krótkie opowiadanie – na takiej kondensacji polegać miało mistrzostwo i kunszt pisarski Borgesa.
Autor oparł całe opowiadanie na konwencji szpiegowskiej, wykorzystując motyw labiryntu.
Labirynt i czas
Figura labiryntu paradoksalnie nie ma prowadzić bohatera opowiadania do wyznaczonego celu, nosi ona bowiem znamiona nieskończoności. Labirynt, do którego trafia Ju Tsun sugeruje odbiorcy, że przeznaczeniem świata nie jest porządek i harmonia, ale chaos i zawiłe ścieżki rozwiązań. Autor podkreśla także, że człowiekowi nie jest dane poznać rzeczywistość, a tym bardziej zrozumieć ją za pomocą dostępnych mu, racjonalnych narzędzi. W ten sposób Jorge Borges uzyskał w opowiadaniu efekt „przypadkowości świata” i zachodzących w nim procesów. Bohater w równie specyficzny sposób uczestniczy w zjawisku czasu – on też poddany jest zasadzie labiryntu, czyli zawiłości, błądzenia. Nie jest to czas w rozumieniu linearnym, ale znacznie rozleglejszym, działającym na zasadzie równoległości wymiarów, w których następują kolejne i kolejne powtórzenia zmian, zachodzących w rzeczywistości człowieka. Świat stworzony przez pisarza w Ogrodzie nie posiada uzasadnienia, centralnego punktu odniesienia. To rodzi refleksje na temat pokonywania procesu przemijania i śmierci.