Nieinercjalne układy odniesienia, to układy poruszające się z niezerowym przyspieszeniem względem układu inercjalnego (czyli układu spoczywającego lub poruszającego się ruchem jednostajnym prostoliniowym).
W układach nieinercjalnych zasady dynamiki nie są spełnione, można je jednak stosować przy założeniu istnienia pozornej siły zwanej siłą bezwładności. Siły bezwładności nie są związane z oddziaływaniem innych ciał, lecz są one efektem przyspieszenia układu.
Kierunek siły bezwładności jest zawsze przeciwny do przyspieszenia układu odniesienia, a jej wartość jest równa:
\(F _{b}=ma \) gdzie: m – masa ciała, a - przyspieszenie
Aby to lepiej zrozumieć przeanalizujmy poniższy przykład.
Samochód rusza z miejsca więc jego przyspieszenie (a) jest skierowane zgodnie z kierunkiem ruchu. Podczas przyspieszania ciało kierowcy jest „wciskane” w fotel. Dzieje się tak dlatego, że taki przyspieszający samochód jest układem nieinercjalnym, a więc na ciało kierowcy działa pozorna siła bezwładności (Fb) skierowana przeciwnie do przyspieszenia pojazdu. Siła działająca na kierowcę jest tym większa, im przyspieszenie samochodu jest większe.
Rys. Monika Pilch
Gdy samochód hamuje jego przyspieszenie skierowane jest przeciwnie do kierunku ruchu. W tym przypadku ciało kierowcy „chce” jak gdyby wylecieć przez przednią szybę pojazdu. Dzieje się tak dlatego, że pozorna siła bezwładności jest skierowana przeciwnie niż przyspieszenie pojazdu.
Rys. Monika Pilch