Konfiguracją elektronową nazywamy umowny zapis rozmieszczenia elektronów na powłokach oraz podpowłokach chmury elektronowej danego atomu (lub jonu). Dzięki niej możliwe jest przewidywanie właściwości fizykochemicznych różnych pierwiastków chemicznych. Informacje o konfiguracji elektronowej pierwiastka możemy odczytać, korzystając z układu okresowego. Do zapisu konfiguracji elektronowej korzysta się z oznaczeń podpowłok elektronowych, tak jak pokazano to na poniższym zapisie konfiguracji atomu chloru:
\( _{17} Cl =1s^22s^22p^63s^23p^5\)
Litery s i p to oznaczenia podpowłok, liczby przed nimi są numerami powłok, do jakich należą, natomiast liczby w indeksach górnych odpowiadają liczbie elektronów, jaka się na nich znajduje. Jest to tak zwany pełny zapis konfiguracji. Konfigurację elektronową można zapisać również w sposób skrócony, wykorzystując do tego symbol pierwiastka 18 grupy, pod którym kryje się w domyśle konfiguracja tego pierwiastka oraz dopisanie pozostałej części konfiguracji omawianego pierwiastka. W przypadku chloru wygląda to następująco:
\( _{17} Cl [Ar]3s^23p^5\)
Do tej formy zapisu brany jest zawsze pierwiastek 18 grupy leżący na końcu okresu wyższego niż okres, w którym znajduje się omawiany pierwiastek.
Najbardziej obrazowym zapisem konfiguracji elektronowej jest forma graficzna, w której orbitale zapisywane są jako kwadraty, bloczki kwadratów to podpowłoki, a wpisane w nie strzałki to elektrony (w jednym kwadracie strzałki są skierowane w przeciwne strony, co wyraża odwrotne spiny elektronów zlokalizowanych na jednym orbitalu).
