O psie, który jeździł koleją - streszczenie

I
Na stację Marittima we Włoszech wjechał pociąg, a z jego ostatniego wagonu wyskoczył pies – kundel. Podbiegł do zawiadowcy i zaczął się łasić. Pies spodobał się kolejarzowi, który od jakiegoś czasu myślał, że dobrze byłoby mieć takiego przyjaciela. Zaczął się więc zastanawiać, jak zabrać go do domu, bo musiał wrócić pociągiem, a przepisy kolejowy zabraniały przewożenia zwierząt.

II
Wszyscy na stacji polubili psa. Koledzy kolejarza chwalili jego nowego przyjaciela, że jest bystry i dobrze wychowany. Nazwali go Lampo (czyli błyskawica). Zawiadowca wymyślił, że gdy będzie musiał wracać do domu, to pies pobiegnie obok pociągu. Lampo zrozumiał swojego nowego pana, ale po kilku kilometrach bardzo się zmęczył i kolejarz zdecydował, że pies nie może dalej biec i musi niestety zostać.

III
Następnego dnia zawiadowca wrócił do pracy na swoją stację. Myślał, że nie zobaczy już Lampo, ale okazało się, że pies czekał na niego. Kolejarz podzielił się z nim śniadaniem. Jego nowy przyjaciel wszędzie za nim chodził i nawet pomógł przy odprawieniu pospiesznego pociągu.

IV
Tego samego dnia zawiadowca postanowił, że jednak złamie przepisy i zawiezie psa do domu. Ukrył go i Lampo zrozumiał, że musi siedzieć cicho. Dzieci kolejarza bardzo się ucieszyły, widząc psa. Lampo grzecznie zjadł kolacje, a potem wyszedł z domu. Kolejarz pomyślał, że chce się przejść. Pies jednak pobiegł na stację i wsiadł do pociągu jadącego do Marittimy.

V
Następnego dnia, jadąc do pracy, zawiadowca zastanawiał się, dlaczego Lampo od niego uciekł i gdzie pojechał. Najdziwniejsze było to, że pies zdążył na ostatni pociąg odjeżdżający ze stacji Piombino przy domu kolejarza. Kiedy zawiadowca dotarł na stację w Marittimie okazało się, że Lampo całą noc pilnował jego biura.

VI
Codziennie sytuacja się powtarzała: Lampo jechał z zawiadowcą na kolacje do jego domu, a potem wracał na noc na stację w Marittimie. Dzieci zawiadowcy nie były z tego zadowolone, ale nie udało się namówić psa, by zostawał na noc. Wszyscy kolejarze go polubili. Pies czuł się pracownikiem kolei, pomagał przy naprawianiu torów, pilnował, by jego pan nie spóźnił się do odprawienia pociągu i co dzień chodził na obchód stacji.

VII
Pewnego dnia właściciel winnicy, który często przychodził na stację w Marittimie, zaproponował zawiadowcy, że kupi od niego Lampo. Kolejarz się jednak nie zgodził, bo za żadne skarby nie chciał rozstawać się z psem. Ale pomyślał, że skoro Lampo sam się zjawił na stacji, to może któregoś dnia ją opuści.

VIII
Kolejarz zauważyli, że od pewnego czasu Lampo rzadziej chodzi do dworcowego bufetu i jakby mniej je. Zawiadowca postanowił zbadać tę sprawę, bo martwił się, że ktoś może otruć psa. Okazało się, że popołudniu Lampo dostawał posiłek od kucharza pociągu ekspresowego, który codziennie przejeżdżał przez Marittimę. Zawiadowca stwierdził, że jego pupil jest bardzo sprytny.

IX
Pewnego dnia Lampo zniknął. Wszyscy byli smutni i martwili się, że coś mu się stało. Następnego dnia wrócił pociągiem z Turynu. Zawiadowca najpierw chciał być dla niego surowy, ponieważ cały czas bardzo się martwił, ale kiedy go zobaczył, nie mógł powstrzymać radości.

X
Wieść o samodzielnej podróży Lampo do Turynu szybko się rozeszła i ludzie przychodzili przez kilka dni na stacje, żeby poznać niezwykłego psa. Lampo wrócił do swoich kolejarskich obowiązków i zachowywał się tak jak wcześniej. Któregoś dnia jednak zniknął. Tym razem zawiadowca nie martwił się, tylko zaczął dzwonić do kolejarzy z innych stacji i pytać o przyjaciela. Okazało się, że Lampo pojechał do Rzymu.

XI
Podróże weszły psu w nawyk. Co jakiś czas znikał i pojawiał się w innych