Światło ulega polaryzacji częściowej lub całkowitej gdy:
1. Przechodzi przez sztucznie wytworzone filtry polaryzacyjne zwane polaroidami.
2. Odbija się lub przechodzi do przezroczystej substancji dielektrycznej np. szkła.
3. Przechodzi przez kryształy dwójłomne tzw. polaryzatory naturalne.
Ad. 1. Polaroidy charakteryzują się tym, że przepuszczają jedynie tą składową drgań fali, która jest równoległa do kierunku orientacji filtra. Składowa prostopadła ulega całkowitemu wygaszeniu.
Rys. Monika Pilch
Na rysunku przedstawiono niespolaryzowane światło, które pada na filtr polaryzacyjny. Po przejściu przez polaroid światło drga tylko w jednym kierunku, więc jest ono całkowicie spolaryzowane. Natężenie światła spolaryzowanego jest w tym przypadku o połowę mniejsze od pierwotnego natężenia światła niespolaryzowanego. Jest to spowodowane tym, że wszystkie składowe prostopadłe do kierunku orientacji polaryzatora ulegają wygaszeniu.
Jeżeli światło padające na polaroid jest już spolaryzowane, to po przejściu przez polaryzator jego natężenie jest równe bądź mniejsze od natężenia początkowego. Zależy ono od kąta α, jaki tworzy kierunek polaryzacji światła z kierunkiem polaryzatora:
\(I=I _{0} cos ^{2} \alpha \) – jest to tzw. prawo Malusa.
gdzie: I – natężenie światła po przejściu przez polaryzator, I0 – pierwotne natężenie światła.
Ad. 2. Na rysunku przedstawiono światło niespolaryzowane, które pada na powierzchnię szkła.
Rys. Monika Pilch
Promienie odbity i załamany są w tym przypadku spolaryzowane częściowo, przy czym uporządkowania drgań obydwu fal są do siebie prostopadłe.
Ad. 3. Światło niespolaryzowane przenikając do kryształów, wykazujących się anizotropią optyczną, ulega rozdzieleniu na dwa promienie: zwyczajny i nadzwyczajny. Każdy z tych promieni jest spolaryzowany całkowicie, a ich płaszczyzny polaryzacji są do siebie prostopadłe.
Rys. Monika Pilch
Rys. Przejście światła przez kryształ dwójłomny.