Dzieci pana astronoma - streszczenie

Pan Astronom jest roztargnionym naukowcem z głową wiecznie orbitującą wśród gwiazd. Wraz z żoną zamieszkują domek przy ulicy Astronomów, w którym pewnego dnia pojawiają się synek i córeczka – bliźnięta nazwane przez tatę Teleskopkiem i Teleskopką. Dzieci dorastają i zaczynają figlować – za pomocą dwóch lusterek puszczają „zajączki” w okna sąsiadów, czym drażnią ich na tyle, że tato Astronom musi ewakuować je na lody. W drodze dzieci śpiewają wesołą piosenkę o słońcu, później zaś pytają tatę czym ono właściwie jest i  otrzymując w odpowiedzi uczony wykład o gazach i życiodajnym świetle.

Po powrocie do domu Teleskop i Teleskopka postanawiają napisać wierszyk o słońcu i wysłać go na świetlistą planetę za pomocą balonika. Pan Astronom komentuje wówczas, iż żadna z planet nie psoci tak wiele jak jego bliźnięta, a później tłumaczy dzieciom czym są planety. Pociąga to za sobą kolejną zabawę, w której Teleskopka odgrywa rolę słońca, a jej brat i kilkoro innych dzieci stają się planetami, krążącymi wokół niego; teatrzyk kończy się sporym ambarasem i kilkoma siniakami.

Następną zabawą jest wybudowanie przy ulicy Astronomów żywego pomnika wielkiego astronoma – Mikołaja Kopernika – którego rolę