Sobory powszechne w starożytności
Przeczytaj poniższy tekst dotyczący pierwszych soborów powszechnych. Skreśl błędne wyrażenia.
W 325/330 roku w Nicei – mieście położonym na terenie dzisiejszej Francji/w Azji Mniejszej – z inicjatywy papieża Sylwestra I/cesarza Konstantyna Wielkiego odbył się pierwszy sobór powszechny. Uczestnicy soboru potępili manicheizm/nestorianizm, czyli doktrynę teologiczną odrzucającą dogmat o Trójcy Świętej. Ustalono wówczas chrześcijańskie wyznanie wiary, które głosiło, że Jezus Chrystus jest współistotny/podległy Bogu Ojcu. Drugi sobór powszechny odbył się w 381 roku w Konstantynopolu. Zwołał go cesarz Konstantyn Wielki/Teodozjusz Wielki. Na soborze tym uściślono chrześcijańskie wyznanie wiary przyjmując między innymi, że Duch Święty pochodzi od Boga Ojca/Boga Ojca i Syna. Trzeci sobór powszechny odbył się w 431 roku, za panowania cesarza Teodozjusza II. Potępione zostały na nim poglądy biskupa Konstantynopola Nestoriusza/Augustyna, który, między innymi, negował kult Maryi jako Matki Bożej. Ostatni ze starożytnych soborów powszechnych miał miejsce w Chalcedonie w 451 roku. Za herezję uznano wówczas monofizytyzm – doktrynę, która zaprzeczała istnieniu dwóch natur Chrystusa – boskiej i ludzkiej – twierdząc, że Chrystus ma wyłącznie ludzką/boską naturę.
Odpowiedź eSzkola.pl
W 325/330 roku w Nicei – mieście położonym na terenie dzisiejszej Francji/w Azji Mniejszej – z inicjatywy papieża Sylwestra I/cesarza Konstantyna Wielkiego odbył się pierwszy sobór powszechny. Uczestnicy soboru potępili manicheizm/nestorianizm, czyli doktrynę teologiczną odrzucającą dogmat o Trójcy Świętej. Ustalono wówczas chrześcijańskie wyznanie wiary, które głosiło, że Jezus Chrystus jest współistotny/podległy Bogu Ojcu. Drugi sobór powszechny odbył się w 381 roku w Konstantynopolu. Zwołał go cesarz Konstantyn Wielki/Teodozjusz Wielki. Na soborze tym uściślono chrześcijańskie wyznanie wiary przyjmując między innymi, że Duch Święty pochodzi od Boga Ojca/Boga Ojca i Syna. Trzeci sobór powszechny odbył się w 431 roku, za panowania cesarza Teodozjusza II. Potępione zostały na nim poglądy biskupa Konstantynopola Nestoriusza/Augustyna, który, między innymi, negował kult Maryi jako Matki Bożej. Ostatni ze starożytnych soborów powszechnych miał miejsce w Chalcedonie w 451 roku. Za herezję uznano wówczas monofizytyzm – doktrynę, która zaprzeczała istnieniu dwóch natur Chrystusa – boskiej i ludzkiej – twierdząc, że Chrystus ma wyłącznie ludzką/boską naturę.