Ikonoklazm w Bizancjum w VIII i IX wieku

Mianem „ikonoklazmu” (pol. „obrazoburstwo”) określa się ruch religijny zwalczający kult obrazów. We wschodnim chrześcijaństwie jego korzenie sięgają VIII wieku. W 726 roku bizantyjski cesarz Leon III zakazał oddawania czci obrazom przedstawiającym Chrystusa, Matkę Bożą oraz świętych. Uczynił tak, ponieważ uważał kult religijnych wizerunków za przejaw bałwochwalstwa. Ponadto jego decyzja miała na celu zmniejszenie wpływu, jaki na życie religijne w Bizancjum wywierały zakony propagujące czczenie obrazów. Cesarski zakaz spotęgował konflikt religijny pomiędzy ikonodułami (zwolennikami kultu obrazów) a ikonoklastami (przeciwnikami tej praktyki religijnej). Ikonoklaści masowo niszczyli obrazy religijne. Duchownych broniących kultu ikon skazywano na śmierć lub wypędzano. Polityka Leona III była kontynuowana przez jego syna Konstantyna V. Aby zażegnać spór, w 787 roku w Nicei odbył się VII sobór powszechny, który potępił ikonoklazm i zezwolił na oddawanie czci ikonom. Kwestia ikonoklazmu wróciła w IX wieku za sprawą cesarza Leona V, który rozpoczął kampanię przeciwko czczeniu obrazów. Ostatecznie jednak ikonoklazm poniósł klęskę, a kult ikon stał się jedną z najbardziej charakterystycznych cech wschodniego chrześcijaństwa.