Zjazd w Łęczycy (1180)

Zjazd w Łęczycy odbył się w 1180 roku. Wzięli w nim udział główni dostojnicy duchowni (biskupi prowincji gnieźnieńskiej) oraz książę krakowski Kazimierz Sprawiedliwy. Głównym celem zjazdu było zalegalizowanie władzy Kazimierza Sprawiedliwego, który trzy lata wcześniej objął tron krakowski łamiąc zasadę senioratu ustanowioną przez Bolesława Krzywoustego w 1138 roku. Zgromadzeni w Łęczycy biskupi zaakceptowali rządy nowego princepsa. W zamian za to zostało zniesione ius spolii (pol. „prawo łupu”) polegające na przejmowaniu przez władcę ruchomego dobytku po zmarłych biskupach. Decyzja ta była bardzo korzystna dla Kościoła. Pozwoliła na kumulację majątku kościelnego. Ponadto ograniczono prawo urzędników książęcych do domagania się żywności oraz transportu (tzw. podwodów) od gospodarzy podczas podróży przez dobra kościelne. Postanowienia zjazdu spotkały się z aprobatą papieża Aleksandra III.