Sobór w Pizie (1409)

Od 1378 roku w Kościele katolickim trwała schizma (nazywana wielką schizmą zachodnią), która charakteryzowała się istnieniem dwóch zwalczających się nawzajem ośrodków władzy papieskiej – rzymskiego i awiniońskiego. Pomiędzy papieżami toczyła się walka propagandowa, w której uczestniczyli również profesorowie uniwersyteccy, wspierający jedną bądź drugą stronę. Z uwagi na zaostrzanie się konfliktu coraz częściej domagano się zwołania soboru powszechnego, który przywróciłby jedność w Kościele. W 1409 odbył się sobór w Pizie, który miał położyć kres schizmie. Obradujący biskupi odwołali obu papieży – rzymskiego Grzegorza XII oraz awiniońskiego Benedykta XIII – i powołali nowego papieża Aleksandra V. Okazało się, że sobór nie zakończył schizmy, lecz ją pogłębił, ponieważ Grzegorz XII i Benedykt XIII nie ustąpili. Nowo wybrany papież Aleksander V pozostał w Pizie. W konsekwencji od tamtej pory o pełnię władzy nad Kościołem przez kilka lat rywalizowało trzech papieży – rzymski, awinioński i pizański.