Polityka dynastyczna Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego
Wyjaśnij krótko na czym w średniowieczu polegało prowadzenie polityki dynastycznej, a następnie opisz to zjawisko w odniesieniu do Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego.
Odpowiedź eSzkola.pl
W średniowieczu najważniejszym sposobem prowadzenia polityki dynastycznej było zawieranie związków małżeńskich pomiędzy członkami rodów panujących. Główną intencją przyświecającą tego rodzaju działaniom było zabezpieczenie przyszłości kraju na wypadek niespodziewanego kryzysu dynastycznego - np. śmierci króla nie posiadającego męskiego potomka. Niejednokrotnie zdarzało się więc, że nie wszystkie założenia polityki dynastycznej były realizowane.
W przypadku Władysława Łokietka zabiegi mające na celu zapewnienie ciągłości władzy królewskiej w Królestwie Polskim zaczęto czynić w 1327 roku w związku z ciężką chorobą jego jedynego syna Kazimierza. Została wysunięta wówczas koncepcja przekazania władzy królewskiej w Polsce reprezentantowi węgierskiej linii dynastii Andegawenów. Jednym z wydarzeń, które wpłynęły na zacieśnienie związków pomiędzy Piastami i Andegawenami, był zawarty w 1320 roku ślub Elżbiety Łokietkówny z Karolem Robertem – pierwszym przedstawicielem dynastii Andegawenów na tronie węgierskim. Ten kierunek polityki dynastycznej był kontynuowany przez następcę Władysława Łokietka – jego syna Kazimierza Wielkiego. Podczas zjazdu w Wyszehradzie w 1335 roku wstępnie ustalono, że jeżeli Kazimierz Wielki nie będzie miał syna z prawego łoża, który mógłby zostać jego następcą, to polski tron zostanie przejęty przez króla Węgier. Warunki sukcesji zostały uszczegółowione w traktacie budzińskim z 1355 roku. Postanowiono, że w razie śmierci Kazimierza Wielkiego bez pozostawienia na świecie legalnego, męskiego potomka, władza w Polsce trafi w ręce Ludwika Węgierskiego lub jego bratanka Jana. Plan ten potwierdzono w układzie krakowskim z 1364 roku.
Innym kierunkiem polityki dynastycznej Kazimierza Wielkiego była niemiecka dynastia Wittelsbachów. W połowie lat 40. XIV wieku doszło do zawarcia małżeństwa pomiędzy Kunegundą, córką polskiego króla, a Ludwikiem, synem cesarza Ludwika IV, późniejszym margrabią Brandenburgii. Oprócz tego, wnuczka Kazimierza Wielkiego - Elżbieta - została żoną cesarza Karola IV Luksemburskiego.