Statuty Kazimierza Wielkiego

Za panowania Kazimierza Wielkiego miała miejsce kodyfikacja prawa zwyczajowego obowiązującego w Wielkopolsce i Małopolsce. Innymi słowy, było to zebranie, uporządkowanie i spisanie norm tradycyjnego, niepisanego prawa, które stosowano na tych ziemiach. Kodyfikacja prawa przeprowadzona w czasach Kazimierza Wielkiego nie obejmowała odrębnych praw miast i wsi lokowanych na prawie niemieckim oraz prawa kanonicznego.

Zbiór praw dla Wielkopolski jest określany mianem Statutu wielkopolskiego. Dokument ten zawierał 34 artykuły. Przypuszcza się, że jego redaktorem był kanclerz Janusz Suchywilk. Spisany w Wiślicy zbiór praw dla Małopolski jest nazywany Statutem wiślickim. Składał się z 25 artykułów. Prawdopodobna jest hipoteza, że Statut wiślicki król planował uczynić podstawą dla kodeksu prawnego, który obowiązywałby w całym państwie. Po upływie pewnego czasu Statut wiślicki został uzupełniony o 35 artykułów. Na skutek tego powstał nowy zbiór praw – Kodeks małopolski. Po śmierci Kazimierza Wielkiego (zm. 1370) wydano nowy zbiór praw nazywany Statutami Kazimierza Wielkiego. Zawierał on Statut wielkopolski, Statut wiślicki z uzupełnieniami oraz petyta, czyli projekty nowych praw.