Zakony żebrzące w średniowieczu
Wymień oraz krótko scharakteryzuj dwa zakony żebrzące, które powstały na początku XIII wieku. Zastanów się też, dlaczego nazywa się je „żebrzącymi”. Odpowiedz na pytanie: na czym głównie polegała ich działalność?
Odpowiedź eSzkola.pl
Zakony żebrzące, które powstały na początku XIII wieku, to dominikanie i franciszkanie. Nazywa się je „żebrzącymi” (lub „mendykanckimi” – od. łac. mendicare – „błagać”, „żebrać”), ponieważ przynależący do nich zakonnicy utrzymywali się z jałmużny. Działalność zakonów żebrzących polegała głównie na głoszeniu kazań oraz udzielaniu spowiedzi. Zakony te upowszechniały idee ubóstwa oraz pokory.
Założycielem zakonu franciszkanów (zakonu Braci Mniejszych) był św. Franciszek z Asyżu (zm. 1226) . Zakon dominikanów (zakon Braci Kaznodziejów) został założony przez św. Dominika Guzmána (zm. 1221). Nowy typ religijności, który reprezentowały zakony żebrzące, w większym stopniu przekonywał ludność miejską niż wiejską.