Powstanie średniowiecznych zakonów rycerskich

Pod koniec XI wieku, podczas I krucjaty, chrześcijańskie rycerstwo zdobyło Jerozolimę, a następnie na uzyskanych terenach utworzyło Królestwo Jerozolimskie. Ponadto na Bliskim Wschodzie powstały również inne państwa założone przez krzyżowców: hrabstwo Edessy, Księstwo Antiochii oraz hrabstwo Trypolisu. Pozwoliło to na zainicjowanie europejskiego ruchu pielgrzymkowego do Ziemi Świętej. Z czasem dostrzeżono, że przybywający z Europy pątnicy potrzebowali schronienia, pomocy medycznej w przypadku chorób, a także zagwarantowania obrony przed atakami zbrojnych grup ludności muzułmańskiej. W celu zapewnienia im tych usług zostały powołane zakony rycerskie.

1. Templariusze

Zakon templariuszy został założony w 1118 roku w Jerozolimie przez francuskiego rycerza Hugona z Payens. Jego pełna nazwa to Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona (świątynia po łacinie to templum, stąd nazwa „templariusze”). Godło templariuszy to stanowi czerwony krzyż. Regułę zakonu, na wzór reguły cysterskiej, opracował jeden z największych orędowników krucjat – Bernard z Clairvaux. W późniejszym czasie działalność zakonu obejmowała nie tylko ochronę pielgrzymów, lecz również prowadzenie zbrojnej walki z niechrześcijanami.

2. Joannici

W drugim dziesięcioleciu XII wieku działające od 1070 roku w Jerozolimie bractwo św. Jana zostało przekształcone w zakon rycerski, nazywany joannitami. Należeli do niego chrześcijańscy rycerze różnego pochodzenia, wśród których dominowało rycerstwo włoskie. Godło zakonu stanowi biały krzyż.

3. Krzyżacy

Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie, czyli zakon krzyżacki, powstał w 1190 roku w wyniku reorganizacji niemieckiego bractwa szpitalnego działającego w Ziemi Świętej od połowy XII wieku. Dokonał jej Fryderyk V Szwabski. Zakon krzyżacki zrzeszał przede wszystkim niemieckie rycerstwo. Jego godłem był czarny krzyż.