Warstwa rzemieślnicza w średniowieczu

Uczniowie – pracowali w warsztacie majstra, uczyli się zawodu. Nauka trwała najczęściej od czterech do sześciu lat. Następnie, po upływie tego czasu, zostawali czeladnikami.

Czeladnicy – wykwalifikowani rzemieślnicy nieposiadający własnego warsztatu. Przez pewien czas po zakończeniu nauki pracowali w warsztacie majstra, gdzie przygotowywali pracę mistrzowską –  majstersztyk – czyli dzieło rzemieślnicze, które miało świadczyć o wysokich umiejętnościach twórcy. Następnie czeladnicy wyruszali w podróż do innych miast szukając miejsca, w którym mogliby pracować na stałe. W Polsce od połowy XV zaczęli zrzeszać się w bractwach czeladniczych, które działały pod nadzorem cechów rzemieślniczych.

Majstrowie – mistrzowie sztuki rzemieślniczej, posiadający własny warsztat, w którym naukę podejmowali uczniowie i zatrudniani byli rzemieślnicy. Majstrowie sprawowali najważniejsze funkcje w cechach rzemieślniczych.