Rozwój systemu nakładczego

System nakładczy był znany już w późnym średniowieczu. Stosuje się go również współcześnie. Jego rozwój nastąpił w epoce nowożytnej oraz XIX wieku. Wzrastała wówczas liczba rzemieślników, którzy nie byli zrzeszeni w cechach rzemieślniczych i nie posiadali własnych narzędzi pracy oraz materiałów. Aby móc produkować, otrzymywali narzędzia i materiały od nakładców, którymi najczęściej byli zamożniejsi rzemieślnicy albo kupcy. Ubożsi rzemieślnicy często nie wykonywali całego produktu, lecz jedynie jego poszczególne części (półfabrykaty). Następnie elementy te trafiały do nakładców, którzy wytwarzali z nich gotowy wyrób. System nakładczy umożliwiał znaczne przyspieszenie pracy wytwórczej oraz zmniejszenie kosztów produkcji. Czynnikiem, który wpłynął na rozwój systemu nakładczego, był rozwój kolonializmu. Pozaeuropejskie kolonie stały się dla krajów kolonialnych wielkimi rynkami zbytu. Rozrost zwiększającego wydajność produkcji rzemieślniczej systemu nakładczego był odpowiedzią na wzrastający popyt na wyroby rzemieślnicze w koloniach. Rozwój systemu nakładczego pogłębił proces społecznego podziału pracy wytwórczej, którego kolejnym etapem było powstanie manufaktur, a następnie – wraz z rozwojem technologii produkcji – fabryk.