Działalność Cyryla i Metodego

Bracia Cyryl (Konstantyn) i Metody byli bizantyńskimi misjonarzami żyjącymi w IX wieku. Pochodzili z Salonik. Nazywa się ich Braćmi Sołuńskimi („Sołuń” to nazwa Salonik w języku cerkiewnosłowiańskim). Cyryl był uczniem słynnego patriarchy Konstantynopola Focjusza. W latach 50. i 60. prowadzili wyprawy misyjne w Syrii, na Krymie oraz w kaganacie chazarskim. Na początku lat sześćdziesiątych jako wysłannicy wschodniorzymskiego cesarza przybyli do państwa wielkomorawskiego, aby zaprowadzić tam chrześcijaństwo. Stało się to na prośbę księcia Wielkich Moraw – Rościsława. Decyzja władcy o przyjęciu nowej religii ze wschodu prawdopodobnie była podyktowana chęcią uniezależnienia się od zachodnich sąsiadów, czyli królestwa wschodniofrankijskiego rządzonego przez Ludwika Niemieckiego. Cyryl i Metody posługiwali się językiem słowiańskim, a zatem ich misja w państwie wielkomorawskim przypuszczalnie nie była postrzegana jako narzucanie obcych norm kulturowych. Aby skuteczniej przybliżyć chrześcijaństwo mieszkańcom Wielkich Moraw, Cyryl przetłumaczył Pismo Święte na język słowiański. Przekład ten został zapisany samodzielnie opracowanym przez niego alfabetem zwanym głagolicą. W 864 roku, dwa lata po najeździe Ludwika Niemieckiego na państwo wielkomorawskie, Cyryl i Metody zostali zmuszeni do opuszczenia jego granic. W 868 roku przybyli do Rzymu, gdzie w roku następnym Cyryl zmarł. Po smierci brata Metody został arcybiskupem miasta Sirmium na Półwyspie Bałkańskim, a następnie arcybiskupem Wielkich Moraw, gdzie nadal prowadził misje chrystianizacyjne. Zmarł w 885 roku.