Działalność jezuitów w Polsce w czasach kontrreformacji

Jezuici przybyli do Polski w 1564 roku. Sprowadził ich kardynał Stanisław Hozjusz – jeden z głównych polskich działaczy ruchu kontrreformacyjnego. Ich pierwszą siedzibą było Braniewo na Warmii. Powstało tam Kolegium Jezuickie – szkoła, w której kształceni byli przyszli księża. Działalność jezuitów szybko dotarła również na inne obszary Rzeczypospolitej. Członkowie zakonu prowadzili bezpłatne szkolnictwo dla młodzieży szlacheckiej – zarówno katolickiej, jak i innowierczej – a także seminaria duchowne. Zajmowali się również działalnością duszpasterską, katechetyczną i kaznodziejską (m.in. organizowali misje ludowe), a także wydawniczą – tłumaczyli i wydawali katechizmy, modlitewniki, zbiory kazań itp. Najsłynniejszym jezuickim kaznodzieją był Piotr Skarga (zm. 1612). Niezwykłą poczytnością cieszyły się napisane przez niego Żywoty świętych, wydane po raz pierwszy w 1579 roku. Inny znaczący jezuita – Jakub Wujek (zm. 1597) – jako pierwszy przetłumaczył Pismo Święte na język polski (tzw. Biblia Jakuba Wujka – tłumaczenie z łacińskiego przekładu). Jezuici prowadzili zawzięte polemiki z protestantami. Członkowie tego zakonu stanowili główny nośnik idei i praktyki kontrreformacyjnej w Polsce, której celem było przeciwdziałanie reformacji i zwalczanie protestantyzmu.