„Niewola awiniońska”

„Niewolą awiniońską” nazywa się okres obejmujący lata 1309-1377, kiedy tymczasową siedzibą papieży był Awinion – miasto położone na południu Francji. W 1309 roku, z uwagi na wewnętrzne walki toczące się w Rzymie, w których przeważać zaczęła antypapieska opozycja, papież Klemens V osiadł w Awinionie. W 1348 roku jeden z jego następców wykupił prawa do tego miasta od króla Neapolu. Od tamtej pory Awinion na kilkadziesiąt lat stał się głównym ośrodkiem zachodniego chrześcijaństwa. W 1377 roku papież Grzegorz XI powrócił do Rzymu. Wszyscy papieże awiniońscy byli Francuzami pochodzącymi z południowej części kraju.

Okres awinioński charakteryzował się poszerzeniem realnej władzy papieży, rozrostem aparatu biurokratycznego, a także wzmożonym fiskalizmem, którego konsekwencją było znaczne wzbogacenie się dworu papieskiego, za którym poszedł wzrost otaczającego go przepychu. Wywoływało to krytykę papiestwa, którą potęgował trwający wówczas w Europie kryzys gospodarczy.