Omów zasadę doboru barw hipsometrycznych (formy terenu, kolor, wysokość)_zadanie zgłoszone

Stosowanie oznaczeń barwnych na mapach dla przedstawienia rzeźby terenu rozpowszechniło się na przełomie XIX i XX wieku, jako efekt rozwoju badań nad barwoplastyką rzeźby, ukierunkowanej na wywołanie określonych wrażeń przestrzennych odbiorcy za pomocą odpowiednio dobranych barw – (dodam, że bardzo ważne są tutaj prace K. Peuckera, który opracował kilka skal barwnych). Opierano się na spektralnym układzie barw – od niebieskiej dla obszarów znajdujących się pod wodami (obszary położone na wysokości poziomu morza "0" i niższej <0 m p.p.m. "poniżej poziomu morza"), poprzez zielone dla obszarów nizinnych (od 0 do ok.300 m n.p.m. (lub w przypadku depresji poniżej 0)), żółtej i pomarańczowej dla obszarów wyżynnych i przedgórskich (w warunkach kontynentu europejskiego stanowią je obszary położone powyżej 300 m n.p.m. do ok. 500-600 m n.p.m., ale zróżnicowanie na świecie jest większe, czego dobrym przykładem jest Wyżyna Tybetańska położona na wysokościach rzędu 4000 - 5000 m n.p.m.), aż do czerwonej i ciemnobrązowej przeznaczonej dla terenów górskich (góry niskie powyżej 600 m n.p.m., góry średnie do 1500 m n.p.m., góry wysokie powyżej 1500 m n.p.m.). Innymi słowy stosowano zasadę, że im wyżej, tym barwy chłodniejsze przechodzą w cieplejsze. W układzie hipsometrycznym znanym chociażby z map fizycznogeograficznych z atlasów geograficznych, stosowane oznaczenie barwne wywołuje u odbiorcy wyobrażenie pozwalające mu na szybkie rozpoznanie na jakim poziomie wysokości dany obszar się znajduje. Sprowadza się to do prostego przykładu, gdzie kolorem niebieskim o dużej intensywności wyobrażamy sobie w sposób naturalny wody morskie i oceaniczne, kolorem jasnoniebieskim (przechodzącym w jasnoszary) wyobrażamy sobie miejsca wypłyceń, ławic, czy też zatok przybrzeżnych, kolorem ciemnozielonym obszary depresji lub jasnozielonym obszary o niedużej wysokości bezwzględnej (kojarząc je z roślinnością i uprawami rolniczymi), kolorem jasnożółtym przechodzącym dalej w jasnopomarańczowy tereny położone na większych wysokościach (gdzie roślinność występuje, ale niekiedy może być ona uboższa, natomiast rzeźba terenu może być mocno urozmaicona z widocznymi niedużymi górami lub płaskowyżami), zaś kolorem czerwonym i ciemnobrązowym obszary górskie (gdzie widoczne są już lite skały i podłoże o mało urozmaiconej szacie roślinnej, ale jednocześnie obszary o mocno urozmaiconej rzeźbie terenu, o dużych różnicach wysokości).